Gökte, yaşlanıyor yıldızlar,
Güneşin alnında kırışıklıklar…
Zaman dediğin ne ki?
Ölüm var.
Düştü içime ateşin bir kere,
Ellerini düşledikçe acizleşiyorum.
Bir gidebilsem senin ülkenden,
Başımı alıp bir gidebilsem…
Gözlerimi yakıp, kentine yabancılaşabilsem.
Sen kovdukça beni, ben sende birikiyorum.
Zaman dediğin ne ki?
Ben zamansızlıkların eşiğinde duruyorum.
Senin rüzgârında üşüyemem, biliyorum
Oysa ben yağmurunda ıslanmalıydım
Yüreğimi sen kurulamalıydın.
Hani sözcükler biterya,
Susarsın.
Sustukça kurşunlanırsın.
Kurşun yedikçe kanarsın.
Kanadıkça uçurum kokarsın.
Zaman dediğin ne ki?
Sen hala benim ilk göz ağrımsın.
Hasibe GEZGİN
Hasibe GezginKayıt Tarihi : 13.5.2009 12:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bence aşk insanın yüreğine bir defa serer varlığını; bir defa yeşertir maviyi, yeşili içinde; gökkuşağı bir kere filizlenir insanın ellerinde. İşte o aşk ki, hem ilktir insan için ayaklarını yerden kesen, hem de sondur ayaklarını yere mıhlayan.
Kurşun yedikçe kanarsın.
Kanadıkça uçurum kokarsın.
Zaman dediğin ne ki?
Sen hala benim ilk göz ağrımsın.
güzel bir çığlık şairim kalemin daim olsun
sevgi ve saygılarımla
yusuf korkmaz
TÜM YORUMLAR (4)