İlk ev Şiiri - Mehmet Sait İmret

ilk ev

içine aldığı sıvının şeklini alan cam
içine aldığı insanı kendisine benzeten ev
içine düştüğüm rahim ve rahman
bir şey bekler gibi geceleri
bu eve baş ile taş ile yosun ile gövde ile
cam ile dayandım

doğru ya dedim
insan insana evdi
bir insanın bir insana cam gibi saplanması
bir insanın bir insana kanaması
bir insanın bir insana tastamam sığması da evdi
ben sana bakarken bir ev kurdum
saçlarımı taradım
düştüm kendi yakamdan

o ev
beni sen ile biz yapan o ev
ilk mabet

-inandım

cam çiğne birine ev olma
cam çiğne
camın ciğere yavaş yavaş gittiği

yüzünün kanayacak yerleri
benim