“İlk” duraksamak “ilk” ağlamak

.
.
.
.
yaprağın sararması kadar doğal isteklerimiz vardı
kalın çizgiler çekilmiş gözlerde devrilen kentler gibi
keşfedilmeyi özleyişlerimiz

hep öyküsünde kavrulduğumuz şarkılar vardı dilimizde
birde dumanı üzerinde buz gibi üzüm taneleri
ki üzümle büyüdük biz en sevdiğimiz meyve
ve en çok da o yakışıyordu sanki yürekteki bu derde

yoğrulmalarımız vardı harmanlanmamız
çarçabuk dağılmalarımız
karanlığın dudağını öpüşümüz
benizlerimiz solana kadar iliklerimize sızan sessizliğimiz

aniden satır aralarına gizlenişlerimiz vardı
korkak ellerle dokunmaya çalıştığımız
bölük pörçük şiirlerimiz
dağılıp da hece hece düşmelerimiz

denize karşı ağlamalarımız vardı
oysa henüz denizi görmemiş yaştaydı gözlerimiz
ve dalgaları nefesimizde toparlamaya çalışırdı hislerimiz

dilimizden sıyırıp attığımız ayrılık sözlerimiz de vardı(!)
çırılçıplak fevkalade kavurucu ve her harfi örseleyen
çoğu zaman söyleyen “o”
B e n Ü r k e n B e n D e l i r e n

.
.
.
.