İlk Dokunuş Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ruhuma işleyen o ilk dokunuş,
Zamanın durduğu o ince eşik.
Bir an değildi o, bir milattı,
Kalbimin üstüne vurulan ışık.

Gözlerim perdeler ardında kördü,
Oysa sesinle açıldı sır perdesi.
Sanki içimde bin yıldır uyuyan
Bir sevda çağrısı buldu nefesi.

Yıldızlar eğildi kulağıma o an,
Gökte saklı âyetler okundu kalbime.
Bir sır gibi fısıldadı varlık,
“Sen O’ndan geldin, O’na dön kalbine.”

Zemzem gibi aktı sesin içime,
Her harfinde rahmet gizliydi sanki.
Bir aşk değil bu—bir yakarıştı,
Arifin dilinde sırra dönüşen yankı.

Gecenin en secde vaktinde
Bir nur dokundu alnıma sessizce.
Ne el vardı, ne tenin izi,
Sadece vuslatın habercisiydi gölgede.

O günden beri ne dokunsam
Seninle titriyor parmak uçlarım.
Gözlerim bir duâ gibi semâda,
Kalbimse hâlâ o ışığın ardında yanar.