İlk defa bir çiçeği aşka benzettim

Ömrümde ilk defa bir çiçek diktim,
İlk defa bir çiçeği aşka benzettim,
Yüreğimdeki sevgi pınarıyla,
Yudum, yudum ilgiyle besledim.

Rengarenk çiçekler açınca dallarında,
Çocukça bir mutluluk sararıverdi yüreğimi,
Sanki her çiçekten gündüz gülücükler,
Gece öpücükler saçıyormuş gibi.

Ne güzelmiş ilginin sevginin karşılığını görmek,
Bir damla suyun bir yudum emeğin karşılığı,
Rengarenk bir mutluluk baharıymış demek,
Ne güzelmiş bir fidana sevgiyi aşılayabilmek.

Birde insanı üzmeseydi,
Çiçeklerin solacağını bilmek,
Mutlulukla coşturup,
Ayrılıkla hüzünlendirmek.

Aşk da böyle değimli zaten,
Sevgiliye bir fidan gibi,
Gönül dolusu sevgi,
Yürek dolusu sevda verirsin,

Duygu pınarını akıtıp,
Sevda güneşi ile aydınlatırsın,
Sevgi büyüdükçe her gün,
Ayrılığa yaklaşırsın.

Solup giden çiçektir,
Ayrılansa sevgili,
Solup giden çiçek mi günahkar?
Ayrılıp giden sevgilimi?

Çiçeklerin doğasında vardır solmak,
İnsanın doğasımıdır ki vefasız olmak?
Çok zormuş çiçeğe aşıladığın sevgiyi,
Vefasız bir insana aşılamak.