İlk defa Şiiri - Murat Ülkü

​İlk defa gittiğim bir şehir gibisin KADIN,
Önce bir yabancılık, sisli perdenin ardında.
Sonra yavaşça çöken bir aidiyet duygusu,
Damarlarıma sızan, bir bahar sabahı tadında.
Bağımlılık sonra, adı konmamış bir tutsaklık,
Her köşende izim var, her anında bir hayalet.
Sana ait değilim, biliyorum, bilirim de;
Yine de varlığın, içimde açan tek memleket.
​
​Yokluğun bir boşluk, varlığınsa bir mucize,
Sana adanmış her şiir, her söz, her hece.
Yurdum gibi seviyorum, körü körüne,
KADIN ben, adı konulmamış bir gece.
Basit bir iz isteseydim, kolayca kapanan,
Herhangi bir yara seçerdim, bu hayattan.
Fakat sen geldin, mükemmel bir acı olarak,
En derinime işleyen, hiç dinmeyen bir yaran.
​
​Ve ben seni seçtim, tüm imkânsızlığa inat,
Bu yanış, bu özlem, kalbimdeki bu feryat.
Sıradan bir huzur değil, bu ebedi ateşi,
Adı konulmamış bir aşka adanmış sonsuz hasret.
Ne zaman baksam gökyüzüne, sen varsın orada,
Erişilmez bir yıldız, hep uzakta, hep darda.
Her adımım sana doğru, her dönüşüm bir yalan,
Ait olmasam da, bende izlerin kalan.
​
​Şehrin kalabalığı, ruhumdaki sessizliğinle birleşir,
Her sokak başında, içimde bir fırtına seslenir.
Bu aşk değil, bir kader, bir alın yazısı belki de,
Sana adanmış her nefes, son sığınağım sen de.
Kolay bir neşe dileseydim, basit bir hayat eğer,
Değersiz olanı değil, hafif olanı biçerdim.
Fakat sen öğrettin, çilenin de bir onuru var,
Bu kutsal yarayı, bu mükemmel acıyı içerdim.
​
​Şimdi bu iz bende, hem derin hem de kutsal,
Vazgeçilmez bir nakış, ruhumda açan masal.
Seni seçtim, çünkü aşkın en saf hali bu,
Kavuşamamak bile, en büyük tesellim oldu.
Bırak şimdi aksın bu gözyaşı, bu hüzün,
Sensiz geçen ömür, sonu olmayan bir güzün.
Geri dönüş yok biliyorum, bu yoldan artık,
Sen benim hem yaram hem de yarınımdaki sızım..