İlk defa 16 10.2024. 04.00

"İlk Defa"

Ben yürürdüm tek başıma,
Kimsesiz yollarda, rüzgarla savrula savrula.
Her adımda düşsem de, kalkardım yine,
Alışmıştı ayaklarım, yalnızlığa rağmen ilerlemeye.

Ama ilk defa, birine yaşlanmak istedim.
Zamanın gölgelerinde, birlikte solmak.
O sessiz gün batımında, gözlerimdeki derin çizgiler,
Belki de senin ellerinde anlam bulacaktı, bilmeden.

Biliyordum, yapardım aslında,
Tek başıma da geçerdi bu yol.
Ama, bir köşe başında durup soluklanmak,
Yorulduğumu sana söylemek, sadece sana...

İnsanız işte, insanlardan hep bir şeyler bekleriz,
Bazen imkansızı, bazen sessiz bir bakışı.
Olmayacağını bile bile isteriz yine de,
Sanki bilmezmişiz gibi sonunu, göz göre göre.

Ben ilk defa, birine yaslanmak istedim.
Güçsüz anlarımı saklamadan,
Senin omzunda kırılmak,
Ve orada, sadece orada, biraz dinlenmek...

Yol uzun, yol zorlu belki,
Ama ilk defa bir durakta beklemek istedim seninle.
Ne koşulsuz sevgiyi, ne de sonsuz güveni,
Sadece bir anlık dinginliği, senden gelen huzuru.

İlk defa sığmak istedim birinin hayatına,
Her şeyin tam da yerli yerinde olduğu bir yere.
Ne fazlaydım, ne eksik,
Sadece olduğum gibi kabul gördüğüm o an’a.

Ve sıkılmak istedim aynı sıradanlıktan,
Beraber geçirilen zamanın monotonluğundan.
Bazen kelimeler yetersiz kalırdı ama önemli değildi,
Yanında olmanın rahatlığı yetiyordu zaten.

Yorulmuş kalbimle, savrulmuş hayallerimle,
Hep güçlü olmak zorundaymış gibi hissettiğim anlarda,
İlk defa birine anlatmak istedim her şeyi.
İçimde büyüyen sessiz çığlıkları, derin boşlukları...

Ve belki de,
Bir kez olsun,
Kırılmadan, dağılmadan
Birinin yanında yaşlanmak...