. İlk Aşkım Şiiri - Turgut Uzdu

İLK AŞKIM

Yıllarca görmüştüm seni
Koşmuştuk, oynamıştık
Kavga bile etmiştik çocuk seslerimizle
Sonra bir gün
Bir gün siyah bir elbise giymiştin
Saçların iki örüktü yanında, uzun
Göğsünde bir yerler kabarmıştı
Dudakların daha mı etliydi, daha mı kırmızı bilmiyorum
Gözlerine bakmıştım
İlk defa görmüştüm yerleştirdiğin gecelerin güzelliğini
Dudakların bu kadar güzel gülümsediğini hayal bile etmemiştim
Maçlarda attığım goller heyecanlandırırdı beni
Zafer çığlıklarıyla mutlu olurdum
Sesini duymak
Seni görmek isteği işte o gün yerleşti içime
Seslendiğinde mutlu oluyordum
Gördüğümde anlamını bilemediğim huzur kaplıyordu içimi
İlginçtir hep yanında hep seninle olmak istiyordum
İlk defa yaşadığım bir duyguydu bu adını bilmediğim
Şiir yazmaya başlamıştım ta o zamanlar
İlk sana okuturdum saman kağıtlarına yazdıklarımı
Her mısraya seni saklardım anlamayasın diye
Kızmayasın, küsmeyesin diye “Bu şiir.” derdim
Okurdun, gözlerinin içi gülerek
“Kim bu şanslı kız? ” derdin
“Sen! ” diyemezdim. Susardım.
Korkardım nedense,
” Seviyorum! ” diyemiyordu parmaklarım gibi dudaklarım
Sadece bakardım içime ılık ılık bir şeyler dolardı
Bahaneler bulurdum küçük küçük
Koluna, bazen omuzuna dokunurdum
Sıcaktı, sesin gibi yumuşaktı
Sımsıkı sarılmak isterdim sana, sonra hayret ederdim
Sebepsiz bu isteğe
Bazen sırtına koyardım elimi, anlar mıydın okşardım bir an
Sonra utanır çekerdim elimi
Rüyalarıma girmeye başlamıştın
Önceleri koşup oynuyorduk kahkahaların peşinde
Sonra işin şekli değişti
Sabah yüzüne bakamadığım zamanlarım oldu
Sıkıldım,
Acaba sen de görmüş müydün aynı rüyaları
Adı aşkmış sonradan öğrendim
İnsanın dizleri titrer, yüreği çıldırırmış
Başını kapının eşiğine koyup
Orada kalmak istermiş
Ya da pencerenin tam karşısına geçip
Görürüm diye beklermiş.
Çok bekledim gülümsemelerini pencereden
El sallamanı
Her defasında gülümsedin, salladın sıcak ve pamuk gibi elini
Sevinç dolardı içim, taşardı
Derin bir nefes çekerdim o anda, içinde birlikte bir ömür yaşardık
Heyecanım, sevincim sen olmuştun ya da seni görmek
Hayattın sen, sebebimdin, her şeyimdin
Geleceğimin her karesine seni yazar olmuştum…

Binlerce defa gitme demiştim içimden
Evinizin eşyaları kamyona doldurulunca
Yalvarmıştı gözlerim “Kal! ” diye…

Ne sen duymuştun, ne baban yalvarışımı
Görmemiştin bile ardından boynu bükük kalışımı…

Bilir misin her eşya yüklü gördüğüm kamyonda sen varsın
Adın yazar da hâlâ
Hâlâ dudaklarım adını söyleyemez
Susar

Yıllar geçmişti seni tekrar gördüğümde
Evlenmişsin, çocukların var sana benzeyen
Yine dizlerim titremişti
Çarpmıştı yüreğim
Dudaklarım yine kilitlenmişti…

İçimde hep bir soru durur
Söyleseydim,
“Sevdiğim sensin! ” deseydim
“Şiirlerin sahibi sensin…”
Diyememiştim…

Susmak
Sen de sustun benim gibi
Gözlerin aynı sıcaklığı taşıyordu bakarken
Anlamıştım
Geç oldu ama anlamıştım
Sen de beni sevmiştin…

Bak adın hâlâ yasak dudaklarıma
Sesin haram kulaklarıma
Uzaktasın
Nerdesin şimdi onu da bilmiyorum
Mutlu musun?
Huzurlu musun?
Üzgün müsün?

Bana siyah ve beyazı sen sevdirmiştin
Hep sevdim bu renkleri
Bir itirafta bulunayım
Bir ömür geçti bak aradan
Gözlerinin akı gibi beyazı
Karası gibi siyahı sevdim
Ve seveceğim.

Ne olurdu her insan ilk aşkıyla vuslatı yaşasaydı
Unutmaya çalışmasaydı
Unutulmasaydı
Ya da doğumun ardından kalbini söküp alsaydılar insanların da
Başkasına vurulmasaydı
Çocuksu aşklar olmasaydı…