İlk aşkım Şiiri - Abdurrahman Alma

Gecenin aydınlığında yıldızları seyrettim dün akşam
ilk karşılaşmamız aydınlık bir yaz gecesiydi
maziye daldığımda deniz rengi gözlerini hatırladım
altın sarısı saçlarını çocuksu gülüşlerini
el ele tuşup dolaşmayı öyle özlemişimki
hasretin sevgimi aştı bu yaz gecesinde

unutulmayacak anılarla dolu günlerimizi hatırladığımda
gözyaşımı tutamadım ve çocuklar gibi ağlamya başladım
gecenin aydınlığında
seni unutturacak birini aradım çok denedim sevgilim
ama hiç birini senin kadar sevemedim
seninle bir zamanlar gecenin aydılığında serinliğnde
hep el ele dolaşırdık şimdi tek başına dolaşıyor
gittiğim her yer hatıralarınla doludur

herşeyi herkesi sana benzetiyor sen sanıyorum
el ele dolaşanları görünce hep seni ve mazideki
günleri anımsıyorum
kendi kendime fısıldıyor kendimi avutuyor ve ağlıyorum
sensiz günlerime
bu halimi görenler delidir diyor
kimi yetim kimi de bir aşk yarasıdır diyor
evet bir tanem artık benim adım deli
ayrılık yetimlikten beter bu bir aşk yarasıdır
sana kavuşmadıkça iyileşmiyecek

evet hayatımde belki başka biri girecek
ona nasıl dokunur seni seviyorum derim
çünkü aramızda hep sen olacaksın
gidişin bir yaz gecesiydi
şimdi o günü ayrılık günü olarak görüyom
tek başına gece aydınlığında yürüyüşe çıkarak
yas tutarak ve ağlayarak kutluyorum
bu gün ayrılık günüdür diyorum

eğer bir gün bana dönersen
dönüşünüde segililerin kavuşma günü
diye kulayacağım
tek başıma değil seninle beraber gece aydınlığında
yıldızları sayarak bu gün mutluluk günü
bugün kavuşma günü bu gün sevgililer günü
diye kutlayacağız
belki şimdi mutlu bir yuva kurmuşsun
beni çoktan unutmuş olabilirsin
ama ben seni hep anacağım birtek dileğim var
sevgilim mutlu ol yeter
seni sevdim ve hep seveceyim
deyil yıllar asırlarca gece aydınlığında
ayrıldığımız yerde bekleyeceğim
çünkü seni çok ama çok seviyorum
ve hep seveceğim bebeyim

(01 05 2000)