İlk AŞK Şiiri - Mikdat Bal

Çocukluk çağlarını anlatmaya koyuldu
Öyle bir ah çektiki ötelerden duyuldu

Güç kuvvet yerindeydi yorulmayı bilmezdi
Gezerdi dolaşırdı bazen eve gelmezdi

Babası gurbetteydi başına buyruk idi
Sanki başka diyarlı başka bir uyruk idi

Yanında bir kibriti bir kaç dal da sigara
Başka ne azık vardı ne cebinde beş para

Sorumsuzdu, haylazdı dağ onun orman onun
Yer yüzü sofrasıydı bağ onun harman onun

Bazen dereye iner balık tutup satardı
Bazen dağlara çıkar boş evlerde yatardı

Yanlızlığı severdi arkadaş aramazdı
Afacan bir çocuktu yerinde duramazdı

Ah çocukluk yılları ne kadar da güzeldi
Herşeyi bir başkaydı herşeyi bir özeldi

Çakısıyla adını ağaçlara çizerdi
Adı sanı yayıldı her tarafı gezerdi

İsmi malumdu lakin gören duyan olmamış
Adını yöresinde okumayan kalmamış

Tasasız, kaygısızdı, gününü gün ederdi
Hedef belirlemeden evden çıkıp giderdi

O gün hiç geçmediği bir yolu deniyordu
Süratlı bir şekilde dereye iniyordu

Güzel bir dilber gördü ormanda tek başina
Hissettiği şeylere hiç değildi aşina

Neydi başına gelen böyle şey bilmiyordu
Yerinden kımıldamak aklına gelmiyordu

Göğsüne ateş düştü hasret gibi bir histi
İlk sefer tadıyordu hem garip hem nefisti

Sefil duruma düştü mecnun gibi aşıktı
Henüz onsekizinde kafası karışıktı

Bu nasıl bir alemdi akıl erdiremedi
Etrafı sarılmştı kimseyi göremedi

Aceleden fırladı yerinde duramadı
O güzel kimdi acep adını soramadı

Dünyası tersyüz olup, küsmüş kara bahtına
Bekarlık sultanlıkmış, nefret etmiş tahtına

O güne dek bilmezdi böylesi bir yanışı
Çok garip bir durumdu genlerin uyanışı

Mahzundu kederliydi sinesi yaralandı..
Nedir anlayamadı bahtı mı karalandı

Gönlüne sığarmıydı onca keder ve elem
Artık onun gözünde anlamsızdı bu alem

Sinesini delse de hicranını gizlerdi..
Gizli gizli ağlayıp İçin için sızlardı

Böylesi bir belayla nasıl olmuş iptila
Nasıl olur bir insan acılara müptela?

Şâşaalı günleri bir anda bitiverdi
Onu bir kara sevda ateşe itiverdi

Artık ne yer ne içer ne gezmek diliyordu
O son gördüğü sahne aklına geliyordu

Tekrar görürüm diye sürekli aynı yere
Gidip de geliyordu günde on on beş kere

Böylece uzun müddet bu dert ile kıvrandı
Bu sırrı anasına söylemeye davrandı

Öyle çaresizdiki ne yapsın ne etsindi
Utangaçtı, şaşkındı kime kalkp gitsindi

Halbuki daha önce her şeyi konuşurdu
Anasıyla her anı sohbete dönüşürdü

Kendisi konuşmadan anası girdi söze
Yavrum seni yakan kim adını söyle bize

Nasıl güzel mi bari? in midir? peri midir?
Tandığım biri mi? , köyün dilberi midir?

Ağlamaya başladı kimsesiz yetim gibi
Arada “kem küm” edip susardı ketum gibi

Yaşları sıpır şıpır gözleinden süzülür
Yufka ana yüreği bu duruma üzülür

Söyle çekinme yavrum olağandır bu işler
Herkesin başındadır bu kervan böyle işler

Ana gelme üstüme isyanla deyiverdi,
Gözlerini kapatıp boynunu eğiverdi

Aşk alevi sarmıştı içini yakıyordu
O kadar utanmıştı yerlere bakıyordu

Sonunda karar verdi anlattı birer birer
Utancından arından yerin dibine girer

Falan mahalde gördüm adını bile bilmem
Yolunu gözetlerim ondandır eve gelmem

Yalnız bir kere gördüm bir daha göremedim
Kimdir necidir bilmem izini süremedim

Tesadüfen rastladım adını soramadım
Yakınları gelmişti orada duramadım

Şimdi diyorum keşke kaçmayıp da öleydim
Şu an bile ölürdüm tek adını bileydim

Söyle ey anacığım acep yanlış mı ettim
Neden bu kadar ürktüm, neden bırakıp gittim

Halbuki biraz daha eğleneydim orada
Sağdan soldan adını duyardım o arada

Rüyalarıma girer yüzü var gözleri yok
Uyanınca her yerde ararım izleri yok

Dünyam karardı benim ararım ışığımı
Kime gidip sorayım o meçhul maşuğumu

Esrarengiz gözleri hayalde bin bir renktir
Bir ahu gözlü müdür perilere mi denktir?

Anımsadığım her an içime şimşek çakar
Derim kendi kendime o şimdi kime bakar

Adını bile bilmem yârim diye anarım
Ne soğuktan donarım ne sıcaktan yanarım

Geceler kabus oldu günlerdir uykusuzum
Birşey hissetmiyorum ne acım ne susuzum

Yanıyor cayır cayır zerre zerre bedenim
İçimde bir korku var yokken korku nedenim

O gün bu gün kurudu gözlerimin pınarı
Hasret besleyip durur gönlümdeki bu nârı

Yüreğim pare pare açıp da görebilsen
Tabibim olsan benim bir deva verebilsen

Belki yaralarıma neşter vurup deşerdin
Belki de yavrum deyip şuracıkda düşerdin

Derdim bana haz oldu alışmışım cefaya
Sevda nedir biezdim ne koydum bu kafaya

Duanı eksik etme bilirsin vazifeni
Ya o gelinlik giyer veyahut ben kefeni

Başka çıkış yolum yok yaktı beni bu sevda
Kurumuş bir çöp gibi yıktı beni bu sevda

Bu nasıl bir acıki ateş doldu sineme
Mateme bürüterek hüzün verdi haneme

Taşımaya gücüm yok onca gamı kederi
Bu vefasız dünyada varmı benden beteri

Rüya gibi başladı kabusa dönüverdi
Gökte ayın yıldızın ışığı sönüverdi

İçimi kemiriyor duyduğum onca kuşku
Sevgi gönlüme girdi neden kalmadı coşku

Sine tahammül eder elemin her türüne
Acılar çok olunca yansın hangi birine

Ne adını bilirim ne o beni tanıyor
Böylesi biri için canım neden yanıyor

İşte budur ahvalim işte budur kederim
Meçhul bir sevda için neden yanıp tüterim