İlk Aşk Şiiri - Seval Halıcıoğlu

Benim ilk aşkım hiç de sıradan değildi.
Masumdu,
Çocuksu saf duygularla dolu,
Oyun gibiydi.
İlk aşkım…

Ben küçük bir kızdım
Babam da ilgisiz bir adamdı,
Soğuk ve sinirliydi.
Korkardım ondan,
Ama hiç belli etmezdim.
Korktuğumda koşar,
Arkana saklanır sıkıca sarılırdım.
Sende bana sarılırdın.

Hiç unutmadım o günlerden,
Aklımda kalan yüzünü…
Çocukluğuma ait içi çikolata dolu altın paraların rengiydi saçların,
Tenin beyazdı.
Gözlerinde bana inat kocaman bakardı.
Yüzünde aptal bir gülümseme vardı
Ve hiç yok olmazdı.

Öyle biriydin
Ve beni hiç yalnız bırakmazdın,
Severdin de…
Bazen de saçımı çekerdin,
Ben seni kovalardım saatlerce,
Asla yakalayamazdım.

Yorulurdum.
Ağaca yaslanırdım.
Sen yanıma koşardın
Sırt sırta otururduk,
Kelebekleri izlerdik.

Bahçeye koşardık sonra
Çiçekleri yolardık,
Çamurları Hayriye teyzenin çamaşırlarına taşırdık hep,
Ayla ablanın evine kaçıp,
Dolaptan çilek reçeli aşırırdık.
Sonra hepsini kapı önündeki ayakkabılara boşaltırdık.

Yaramazdık,
Çok yaramazdık.
Ama ilk aşkımızı biz böyle yaşadık.