İlk Aşk Şiiri - Nurşah Şenel

Düşkün olsam
kocamış kalbim sır tutmayı unutsa
çalçene gezip dursa ortalarda
bunasa düşlerim
anıların hışmına uğrasa unutkan belleğim
yiyemesem üzerime dökmeden yemeğimi
tutarken kaşığı titrese ellerim
karıştırsam şeker ilacıyla
tansiyon ilacını
güneşin batarken yaptığı gürültüye
tahammül edemeyecek kadar yüreksizleşsem
kumruların düetini duyduğumda
yerimden kalkıp penceremi kapatsam
bastonumla ağır aksak
anımsayamasam hangi torunumun
el öpmeye geldiğini
bir kalıp bayram çikolatasıyla
anımsayamasam bahtiyarlıklarımı
perhizime uymaktan nefret etmeyi
şirret bir alışkanlığım bellesem
usulca duyarsızlaşsa duyularım
yine de
gitmez burnumdan o kalp kokusu
parmak izi silinmez kalbimden
yazacak yer kalmasa da bir köşede
hıncahınç düşkünlüğümle sana
sonunda köşeye sıkıştırınca
tez canlı ölüm meleği beni
ellerimi havaya kaldırıp
yaslanırım duvara
sonra bir kelepçe ellerime
sonra belki cennette meyve yemeğe
belki de…
ama beraberimdeki
kalbimdeki bu kalp kokusuyla