İlk Arkadaşım Şiiri - İbrahim Şahin 2

İLK ARKADAŞIM
..
Babam iş bulmuştu. Ben üzülmüştüm. İnsan sevinmez mi babasının iş bulmasına? Ben sevinememiştim.
...
Babamın iş bulmasına sevinememiştim. Sevinememiştim, şehre taşınacaktım.
..
Oyun oynadığım sokaklar boş kalacaktı bensiz.
..
Bir bir ellerimle yarattığım oyuncaklarım öksüz kalacaktı. Çelliklerim, çomaklarım, çizgi taşlarım.
...
Babam ‘’ Üzülme, sana yeni oyuncaklar alırım.’’ diyordu. Biliyordum babamın bana oyuncaklar alacağını çünkü babam iş bulmuştu. Bir de babamın aldığı oyuncakların oyuncaklarımın yerini tutmayacağını biliyordum. Hiç biri sevincimi paylaşmayacaktı, üzüntümü paylaşmayacaktı. Paylaşsalar da paylaşacakları saman alevi olacaktı. Samanı bilmeyen bilmez saman alevini.
..
Taşınmıştık şehre. Başlamıştım yeni sınıfıma.
Bana arkadaş edineceklerim garip geliyordu ben onlara. Ben onlara bakıyordum garip garip, onlar bana…
...
Benim suskunluğum garip geliyordu onlara. Onlarınsa her hareketi, ağızlarından çıkan her söz garip geliyordu bana. ‘’ Öğretmenim, arkadaşım kalemimi aldı. Öğretmenim arkadaşım beni yere düşürdü…’’ Biz arkadaşımızın kalemini almadan kalemimiz yoksa arkadaşımız verirdi. Kalemi yoksa verecek kalemi ikiye bölerdi, silgiyi ikiye bölerdi. Oynadığımız oyunlarda yere düşen arkadaşımızı en yakın olan kaldırırdı. En uzak olan yarışırdı yarasını sarmaya. O bakışlar… 0 bakışlar unuttururdu düşen arkadaşımıza acısını. Sargı sonrası yüzlere yansıyan gülücükler parayla pulla alınıp satılmazdı.
...
Bir hafta geçmeden anlamıştım babamın ‘’ İnsan iki arkadaşını unutmaz: bir ilkokul arkadaşını, bir askerlik arkadaşını.’’ Sözündeki unutulmayan ilkokul arkadaşlığındaki bağı oynanan oyunların oluşturduğunu. Bakıyorum oynanan oyunlarda arkadaş yok vampirler var, silahşörler var. Sevinçler, üzüntüler paylaşımsız. Sevinçleri ya masaya atılan bir yumruk sesi paylaşıyor ya da ağızdan dökülen bir haykırış.
..
Bir hafta geçmeden sevdiğim ilk şarkı Barış Manço’nun ‘’ Arkadaşım Eşek’’ şarkısı oldu.
...
Arkadaşım yoktu söyleyecek bir şarkım vardı hep ‘’ Arkadaşım Eşek’’
‘’ Arkadaşım Eşek’’
‘’ Arkadaşım Eşek’’
..
Öğretmenimiz bir ödev verdi en sevdiğiniz oyunu yazınız diye.
Ben ‘’ Yağ Satarım Bal satarım’’ oyununu yazdım.
Ödevlerimizi okuyacağımız gün, bir benim parmak hariç sınıfın parmakları yarıştı.
..
‘’Öğretmenim, ben ARTHUR’u yazım.’’
‘’Öğretmenim, ben HOBBİT’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben DİVİNİTY’i yazdım’’
‘’Öğretmenim, ben CALL-DİTY GHOTS’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben GUITAR HERO’yu yazdım
‘’Öğretmenim, ben VAMPİR’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben TAMPİR’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben ZIMPİR’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben TRİLEYT’i yazdım.’’
‘’Öğretmenim, ben ZIRT-PIRT’ı yazdım
..
Her okunan oyunda silah sesi. Her okuyan arkadaş silah sesini çıkartabilmek için insanlıktan çıkıyor. Her dinleyen arkadaş hayran hayran dinliyor. Ben hariç.
Her okuyan arkadaşta ben ürperiyorum. Her silah sesinde kulaklarımı tıkıyorum.
..
Her okuyan arkadaş kahraman. Alkış kıyamet. Ben şaşkın…
Her okunan oyunda bırakın oynamayı dinlemesi bile kafayı zırtlatan cinsten.
..
Galiba anlamaya başlamıştım sınıfta her arkadaşın kendini kaplan, arkadaşını fare görmesinin sırrını.
..
Oysa bizim oynadığımız oyunda herkes eşit haklara sahipti. Hiçbir oyunun kaybedeni kazananı yoktu. Daha doğrusu kazananı hep bizdik. Eğlenmeyi öğreniyorduk, paylaşmayı öğreniyorduk, saygıyı, sevgiyi öğreniyorduk. Dayanışmayı öğreniyorduk. En önemlisi arkadaşlığı öğreniyorduk.
..
Okuma sırası bana geldiğinde sanki sınıf değişikliği olmuş gibi. Okuyanı hayran hayran dinleyenler gitmiş her sözcüğe atılan kaplanlar gelmişti.
..
Ben ‘’ Yağ satarım’’’ demeden ‘’ Kaça?’’ diyenler, ‘’ Ekmek yok mu ekmek, ekmeğe sürelim.’’ diyenler, kahkaha atıp gülenler…
..
Oynarken biz de gülerdik. Bizim gülüşümüz; sevgi içeririrdi. Her gülüşümüz okşardı gönülleri.
...
Onların gülüşü bir silahtı. Aşağılayıcı idi, alaycı idi.
Yazdıklarıma bir öğretmenim gülmemişti, dinlemişti can kulağıyla. Hayran hayran bakmıştı bana. Bakışları gönlümü okşamıştı. Sanırım ilk arkadaşım öğretmenim olmuştu.
..
Çok geçmeden öğretmenlerimle birlikte sınıfa oynatmıştık aynı oyunu.
..
Arkadaşlarım da öğrenmişti gülmeyi.
Arkadaşlarım da öğrenmişti beni aralarına almayı.
İbrahim ŞAHİN