İlk Adım Şiiri - Saim Güngör 2

Gecenin sessizliğinde bekledim
Senden gelsin diye ilk adım
Umuda umut ekledim
Ve kaçmasın istedim tadım
Hava buz gibiydi sensiz!
Isınırım diye, tebessümünü hatırladım
İnsan üşümezdi ki nedensiz
Üzerime çullandı köpekler, yerimden fırladım
Sönmüştü şehrin tüm ışıkları
Ve herkes derin bir uykudaydı
Birce sen vardın, elemiştim tüm şıkları
Söyle sevdiceğim, neden cümle alem pusudaydı?

Perdelerin çekikti, ışığın sönük
Mehtabı mı bıraktın yerine bu gece?
Dikili taş gibi kalakaldım sana dönük
Zihnimi kurcaladı binlerce girift bilmece
Bana da yer varmış demek güzel semtinde
Belki daha dün geçtin usulca buradan
Tenimi öteleyip ilerledin sen tin’de
Peki, haberin var mı döşümdeki yaradan?
Kim bilir şimdi hangi düştesin
Bari izin ver, ben de geleyim
Belki de rüyalarında buluştuk ve şimdi dönüştesin
Bense gördüğüm rüyalarda seninle hep el eleyim

Nasibimize düşen evinin etrafını turlamak
Bıkıp usanmadan sehere kadar
Yakışır mı aşığa erkenden yatıp horlamak?
Niçin ayrı düştük biz iki kafadar?
Aşık merkezde değil, çevrededir
Bu sebep, tek bir nokta etrafında eder tavaf
Maksuda ermek için bin bir evrededir
Seni beklerim ben sadece, beklesin nadide kitabını sahaf!
Hera bile kıskanırdı, dikilse heykelini
Çıkıp gelebilseydi antik çağından
Görmek kısmet olur mu acep pencerenden uzanan elini
Ya da gül rayihası alabilmek, o muhteşem bağından!

Ruhtan yoksun olunca, bedene düştük
“Bu da geçer yâ hû” demlerinde
Ağlanacak halimize gülüştük
Kırdılar, hiç insaf yokmuş kalemlerinde
İlk adımla başlar her uzun yolculuk
Bilmiyorum; başında mı, ortasında mı, sonunda mıyım?
İzini bulabilecek mi şu bizim kolculuk?
Rakiplerim tepeden tırnağa iri kıyım
Bizi biz yapan umutla bekleyiştir
Binde bir olur, istatistikte bile maksuda ermek
Hâlâ ulaşamadık özlenilen hedefe, bu ne iştir?
Anladım sonunda; herkese nasip olmazmış çiçeğini dermek..

24. 04. 2024