İlk Şiiri - İsmet Anik

Her şey ilk ilk'le başladı
İlk şaplaktı, ilk çığlıktı
Hayat buldum ilk nefesle
İlk hıçkırıkla, ilk sesle.

İlk adımla adım adım,
Son hedefe koşaradım.
Takıldım, hayata düştüm
Kalktım hedefe koştum.

Bir kuş gördüm gökyüzünde,
Birkaç damla yaş gözünde.
O gökyüzünde tutsaktı
Bana da uçmak yasaktı.

İlk defa çiçek kokladım,
Aldım gönlüme sakladım
Çiçek değil bir ateş'ti
Ateş'ki bir ömre eşti.

İlk derdi o gözden aldım,
O gözde derman aradım.
İlk kez düştüğüm siyahım
İlk kez bandığım günahım.

Nice ilk'lerim var sende
Sen bilsende, bilmesende
İlk başlangıcım, ilk sonum,
Ve meçhul'de kalıyorum.

Her görmemde ilk gibisin,
Heyecandan titretirsin.
İlk ile son bir arada,
Kaderim erdi murada.

İlk'lerim sende son bulur,
Var'larım sende kaybolur.
Kapkara enginliğinde,
Göz göze geldiğimizde.

İlk sevabım, ilk günahım
Karanlığım ve sabahım.
Bitti; evveli, ahiri.
Bitti; batıni, zahiri.