İlinya Şiiri - Önder Birol Bıyık

gece sis ve duman genişliyor arzın yüzüne
portakal ağacından yükseliyor sarı sonsuz yalnızlık
erken grevlerin ayazı üşütür bu sabahlarda
kasabalar yollar boyu uzatsam elimi
inatçı kan yakıyor tırnaklarımı
yeniden dediklerim yeni olmuyor, anlıyorum
seninle geçmişimizi alıştırıyoruz soylu sulara

yanık et kokusu getirirken rüzgar
hecesi uzadıkça ıslanan dudağına
saçlarında uçuşan farjad kemanı gözlerin sarhoş karaca
oysa bir devrim gibi kızıl ve süreğen olabilirdi
belki eflatun doğardı akdeniz güneşi
kumsalımıza sığınan carettalar hatırına

ormanlardangecebekçilerindenesnaflokantalarından
otobanlardankasabaarastalarından ıssızlunaparklarından
sokakçocuklarındankreşçocuklarından morglardankuyumculardan fabrikatuğlalarından mezartaşlarından kerhanelerdenkederlimüziklerden ilkevlilerden lotocutezgahlarındanlimanişçilerinden gecesevişmelerinden arkasokakcinayetlerinden mahpuslardanmahsuslardan
ölmüş bir kentin mabedinden…
gece brandasını çekiyor
pencereyi açıyorum, birden içeri doluyor
manolyalar, zakkumlar, yalancı papatyalar
şimdi iki kişi olabiliriz birbirine eksik kalan
tavan arasında unutulmuş güvercinleri yokluyorum
ne garip ölmemişler hala...

bir şehir nasıl ölür nasıl gücenik olur
aylak ve parasız dolaştığımız kapılar duvarlar sorular
senden bana benden sana sokaklar yıkılıyor
ertelediğimiz ne çok şey varmış uçuşuyor kavaklardan
beyaz, yekpare bir iklime hazırladığımız şeyler gibiyiz
inanmaya hazır olduğumuz bazı şeyler gibi
fark etmekten ürktüğümüz birçok şeyler gibi
suskumuzun erimi sus- kadar
o kadar erken yeniliyoruz kutup rüzgarlarına
göçebe çadırlarında dökülen aynalar kadar

kesik kesik vuruyor süryani çanı
tezgahlarını terk ediyor tanıdık simitçiler
adını bilmediğimiz çingeneler doluyor
bizden boşalan barakalara… mor barakalara…
birlikte soluyoruz ilinya
titreyip düşüyoruz zamanın ucundan…