İlim Okşayan Sevmesi Şiiri - Eyüp Erhun ...

kabuk bağladı sesim, bu bir izbilgisi, ey sevgili bul kimyamı!

helezonlar bırakan parmak uçların, acil telefon sirenleri
mühimmatlı misafir kahkahaları ve kalbim
kalbim sorgusuz bir cerahatle yatağa girmiş!
tepeden tırnağa gayr-i meşruyum yokluğuna

kaç uykumun kemiğini kırdım güneşin anlından öperek
kaç otobüs değiştirdim son ruh halime varana kadar
kaç tane kendimden vurdum, sürek avlarında
kaç çehrem, kaç lisanım, kaç açlığım vardı benim

hangi atın ayağına çaktınız yıldızlarımı, hani nerdeler
üstüne cübbeli karartıların bindiği, böyle nerden gelip nereye giderler

-mutlaka solmuş bir gökyüzü takardım saçlarına
omzundan sirkelerdim ay ışığını, ağzından öperdim, koklardım
gece yarıları suçuna kavuşurdu en saf aşkın katil zanlısı
gülücüklü olsun isterdim, bilirkişi raporlarına düşmeden adımız-

masumiyetimi kavra! İzimi sür, tersine çevir araziyi
yokla ellerinle açtığın yaraları, acıt, acıt yer yüzümü

-babamın sillesinde yanağımı ütülerdi annem
seninle kirlendim ben, gidemedim çoğu kez eve, seninle soyundum
âhlar giyindim, yani hep kesirliydim, çok dayak yedim senin için.-

ben yokum artık, yok! karıp durma beni destene
varla hiç arası bir lisanı vardı suretimin, aradım!
nadasa bırakılmış bir vedayla çizerdi robot resmimi
safran gecesinde, karakolların sürgün yemiş memurları

yani içime bakan bir şelalenin günlüğünden okudum;
inan artık suyun intiharına inan, alıştır gözlerini
aklına tutunan ne varsa fikrimden, bırak suya! failî mechûl kalsın.

sıkı giyin!
salıncakların kaydıraklara küstüğü parklara gideceğiz.
bir bıçak darbesiyle alacağım gönlünün pamuk şekerlerini
sıkı tutun!
irtifa kaybedecek bulutlar ellerine doğru
eğilip öpeceğim kanayan diz kapaklarından dudaklarına kadar
saçlarını varlığıma dolayıp asacağım gözlerinde kendimi