İlenç Şiiri - Ömer Yücekaya 2

kirli bir nehirim
okyanuslar kucak açmıyor artık bana
kendi içimde çürüyorum

aynalardan da silindi siluetim
bir zaman ellerini tutan ellerim
dudaklarını öpen dudaklarım vardı
artık b u l a m ı y o r u m…

saçlarına taktığın tokayla bileklerimi kestim
boynuna bağladığın çiçekli fulardan kendime darağacı yaptım
balıkçı babasını bekleyen hasret kokulu çocuklar gibi
sensizliğin boşluğunda seni bekliyorum

ufukta sana dair bir karartı, bir iz görsem
ya da, o kadınsı kokunu duysam esen rüzgardan
sevinçten çıldıracağım
bu ölü toprağı kalkacak üstümden
etekleri zil çalacak şiirlerimin
bayram yerine dönecek düş ülkem

oysa, yoksun
dün yoktun, bugünde olmayacaksın

kayışı kopmuş Rus tüfeği gibi böyle upuzun yatacak aramızda
ayrılığın fosilleşmiş cesedi
dudaklarımızın kumsalına sahte bir gülüş serip
olmayan mutluluklara kadeh kaldırsak da
içten içe, hep sızlayacak bu kangren yara

a ş k…
sırça köşkünde, artık ağırlamaz bizi
allayıp pullasak da, kırk yamalık gibi eğreti durur üstümüzde
aşkın kadife kaftanı
doğum lekesi gibi sırıtır yüzümüzde mutsuzluk
hangi kapıyı çalsak
şeytan taşlar gibi taşlar aşkın ebabil kuşları

girenin geri döndüğü çıkmaz bir sokak
postacıların bile bilmediği yitik bir adresiz artık
ıssız, sapa
içimiz bir yangın ertesi
içimiz talan edilmiş bir vaha
içimiz Kerbela…

sakın bir başkasını suçlayıp ta, bizi s’aklama
kendi karanlığımızdan korka korka
korktukça, yeni acılar doğura doğura
biz cevapsız bıraktık bütün soru işaretlerini
aşkın dar patikalarına sis bombaları döşeyip
biz aşkın ilencini alıp, lanetlendik…

artık ben kuyusuz Yusuf
sen Yusufsuz Züleyha
aşksa, kayıp bir kavim anıların parça atlasında
belki Babil…
belki Gamora...

hak eden hak ettiğince yaşasın aşkı

a ş k...
selam bile vermesin artık
bizim gibi korkaklara…