İle Zaman Şiiri - Çağrı Omarköy

Paylaşmadıktan sonra tadı yoktur nesnelerin
Ve her yalnızlığı boyarsın kalbine
Kırık bir aynadadır lanetin senin
Derin olmadı hiçbir yara ötesinde gidişinin
Sahneden oyuncular olmalı neşeli evet evet sahnede
Dört yüz on iki nolu otobüste izdiham görmeliyim yine
Benimle konuşan insanlardan mısın sıcak gülüşünle
Ne kadar uzaktaysan yollar o kadar sarılır kalbine
Dokunuşlarını sunmalısın sadece
Bırak yarenim adını ben hecelerim
Daha bir güzelsin inancının eşiğinde
Buradalar kanayan ellerim masmavi güllerim
Bilmezsin dünyalar yanar içinde gurbete gidenin
Dersin biraz daha fazla koklasaydım
Namerttir gözler izahı yoktur dudaklarla ağlamanın
Eller günahsızdır vursa bile geride kalan bin kere
Sevmektir sorma suçumu onu kendime borç saydım
Ekmek yaparım da yemem
Doymak yalandır susamak gerçek
Göç gününe yarar servet hiç istemem
Yağmasın kar yalandır toprak gerçek
Yıldız düşmekten korkar anılar yarından
Düşünmek düş gününe vuslattan arda kalan
Eğik gider savaşa zırh ile zaman
Beklemek yalansa resmetmek talan
En kurşun en silah ile anıt
Baktık vadiye sanki çölden artık
Rüyasından uyandığında insanlık
Sordu gökyüzüne nedir bu üstümüzdeki ağırlık
Usta yaptıklarımı seyreyle yücelsin varlığın
Çünkü beni odundan yontupta yapmıştın
Ne garip daldan ayrılması yaprağın
Demiştin kalbime benim ne kaldı acaba yazmadığım
İşte sorumlu tutarım kandili sabahtan
Bu yüzden pusludur daima sesim
Kendimi anlatırım görünce seni suskun
Doğduğum günden beri kimsesizim
Cenge taş ile yaraya tuz ile gitmeyince
Tadı çıkmaz denizin mercansız sahilinde
Raylar uzayıp dumanlı geçmedikçe
Türkü olmaz destan kahramanı övmez ise
Sözüm paye eder mor sümbül raksa gaye
Hicretin rüzgara masaldır binbir gece
Ruhu sadık bilirdik küstü gitti bedene
Çığ düştü kervan geçti söndü asırlık meşale
Besle kargayı ne gözünü düşün ne sana güleni
Vur giyotini haykır Galileo sağırdır duymaz seni
Dön arkanı paşam yürü düşman küfre müptela cani
Kıyamam melek yüzlüm şu vakit sen nur onlar zifiri!