İlayda-ıı Şiiri - Barış Yılmaz 3

İlayda,
Sen artık çöldeki Mecnunun Leylası gibi
Ferhat'ın Şirini gibi bir masaldan
Ara sıra aniden gözlerime düşen
Sonra arsızca kalbimin
Bir odasından bir odasına koşan
Küçük bir çocuk gibi şen şakrak
Bazen ağlamaklı yalın ayak
Bir hayalsin

Her seferinde daha sert çarpıyorsun
Kalbimin duvarlarına
Her düşüşünden önce daha büyük efkârım
Yokluğunda harabeyi yaşıyorum
Varlığını bilmiyorum
Hani sesin, bembeyaz tenin
Kara gözlerin bakıyor mu dünyaya
Hangi çiçeklerden soluyorsun şimdi
Bilmiyorum

İlayda,
Çocukluk penceremin ilk açıldığı manzaram
Toy duygularımı taze bahar kokularına saran
Sonra her gün birer adım uzaklaşıp
Şimdi cennetin bahçesinde beni bekleyen
Kelebeklerin kanatlarındaydı sanki günler
Her çırpışlarında bir bir aldılar
Götürüp beni yalnızlığa attılar

Şimdi sen söyle
Hangi mevsim geleyim dergâhına
Hangi renklerden alıp sevinçlerimi
Yanık çığlıklarıma katıp geleyim
Yıkıp imdatlarımı sonra ruhumdan kaçıp
Ayaklarımdaki sensizlik prangasını
Hayalinden aldığım bir damla yaşla kırayım

Bırak dünyayı hayat yalan
Şu yükselip batan güneş yalan
Dağlar, denizler, şu yeşil ova yalan
Hangi kırlangıç, hangi menekşe
Boğazda salınır ya tekneler
Oltasındaki balıkçının yalan
Hüzün ormanlarının karanlığında
Dert yılanının sardığı benim
Son nefesimle beklediğim sensin İlayda

Gelir misin bir gün gerçekten
Usanır mı yüreğim sevmekten
Dehlizlerimdeki fırtına çiçeklerine adını verdim
Anılarını kalbimde kuruyan güllerin
Tek tek yapraklarına sakladım
Sevda tarlalarına aşk tohumları ektim
Bir tek beni şiirlerimde astım
Kalbimin içinde yalnız sen olasın İlayda