Sen!
Sen ki bir çırpıda ateşler yaktın
O alevlerin arasında uyandırdın
Ölülercesine uyuyan ruhumu
Gece soğuk yatışlarımda
Sıcak bir nefesin
Saniyelik bir dokunuşun
Bir anlık bakışın için
Özlemler yeşerttim kendimde
Arasında korkularımın
Sana acıktım susadım
Suskunluğumu bir türlü bozamadım
Tanımaktı seni amacım
Ama bazen susmak gerekirdi
Durgun olmak denizler gibi
İçinde ne kadar hızlı akıntılar olsa da
Göstermemek zarar vermemek için
Sevgilerle dolmak sevginle uyanmak
Gün günü kovalayıp
Ay bir büyüyüp bir küçülürken
Adını sayıklamak gecelerce
Rüyalarda görmek gözlerini
Ve arzulamak gerçekten görmeyi
O gözlerin ki sevgi yeşertti
Taşlaşmış solmuş durmuş bir kalpte
Ve resmine bakmak bile
Boğazda gün batımından
Denizde ışıl ışıl yakamozdan
Ve gecenin karanlığında
Kayan bir yıldızdan daha etkileyiciydi ki
Anlatamazdım
Nasıl hapsolduğumu gözlerine bakınca
Ve sen hala bilmezken kim olduğunu
Ve ben bilmezken senin hislerini
Durmadı kalbim, susmadı artık kalemim
Duramadım sana söylemeden
Coşkulara gebe kalmış hislerimi
Ellerimi tutmayı ister misin sen de
Paylaşmayı bir damla göz yaşını
Bir yudum tebessümü
Maskelerden uzak
Seni sen olarak bulmak sende
Ve
Beni ben olarak vermek sana
Kayıt Tarihi : 23.7.2006 22:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ve solmuş kalbim yeniden atmaya başladı. Bir esmer güzeli... Bir çift ela göz... Bakışların en güzeli... Ceren! ... Nasıl oldu bilinmez ama oldu işte; aylar, yıllar sonra yeniden kurşun kalemimi elime aldırdı. Yazmaya başladım ve ortaya bir ilan-ı aşk çıktı. Sevmek güzel şey, sevgileri yaşamak güzel...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!