İlahi Sevgi Şiiri - Veysel Gülmez

İnsanlığa ilahi bir sevgi üflendi;

O sevgiyle anne taşıdı bebeği,
O sevgiyle can cananı sevdi,
O sevgiyle güneş bizi ısıttı,
O sevgiyle yıldızlar bizi ışıttı,
O sevgiyle Allah Habibini yarattı,
O sevgiyle Resul bize şefaat etti,
O sevgiyle toprak suyu tuttu,
O sevgiyle gök kuşları uçurdu,
O sevgiyle gül katmer katmer açtı,
O sevgiyle arı petek örüp bal yaptı,

İnsanlığın yüreğinde bir sevgi küllendi;

O sevgiyle Allah nimetlerini bahşetti,
O sevgiyle farklı insanlar izdivac etti,
O sevgiyle Akşemsettin Eyyub’u keşfetti,
O sevgiyle insanlar Resul’e akdetti,
O sevgiyle kırlar çiçeklerini sundu,
O sevgiyle ırmaklar büküle büküle coştu,
O sevgiyle beklendi asker yolları,
O sevgiyle bekledi mehmetçik sınırı,
O sevgiyle insanlar birbiriyle kaynaştı,
O sevgiyle rüzgar Süleyman’la konuştu,

Kalplerde küller üflendi, sevgi alevlendi;

O sevgiyle bulutlar toprakları suladı,
O sevgiyle Bilal ezanlarını okudu,
O sevgiyle Adem Habibullah’ı andı,
O sevgiyle dostlar kucaklaşıp sarıldı,
O sevgiyle kutsal emanetler kutsandı,
O sevgiyle Allah adını adının yanına yazdı,
O sevgiyle namaz vakitlerinde horozlar öttü,
O sevgiyle Fatih gemileri karadan yürüttü,
O sevgiyle Ebubekir sedire büründü,
O sevgiyle kabede hacer-ül esved öpüldü,
O sevgiyle Musa kekemeyken hatip oldu,

Yüreklerin alevi sükun buldu , sevgi közlendi;

O sevgiyle Veysel Karan-i annesini bekledi,
O sevgiyle bebek önce anne dedi,
O sevgiyle Ömer’in kılıcı kınına girdi,
O sevgiyle bayramlar coştu şenlendi,
O sevgiyle kuşlar ağaçlarda cıvıldadı,
O sevgiyle Nemrut’un ateşi İbrahim’i yakmadı,
O sevgiyle kelimeler lal olup gözler konuştu,
O sevgiyle Ali’nin zülfikarı kötüleri korkuttu,