İlâhî Aşk(Tefekkür) Şiiri - Esat Anık

Israrla methedilen; Secdedeki başlardır.
Mutlak teslim esastır, imân alfâbesinde.
İlahî Af`fa mazhâr, dökülecek yaşlardır;
Adına gönül denen iklimin kâbesinde.

Acıya taviz olmaz, dîl yâresi değilse.
Öyle ufak rüzgârlar, sarsamaz yüceleri.
Asîl ruhlar rükûya, tefekkürle eğilse;
Aşıkların bir (Ah!) ı, titretir geceleri.

Bir suskunluk hap`solur kalplerin köşesine.
Başlar ritme tutulur, dizler yere vurulur.
Mânâ ufuklarında varılır neş`esine;
Gönüller otağına, 'Ulu Divan' kurulur.

Sesler uzaklaştıkça, nefesler yükselirler.
Gözler aynı odakta, kulaklarda (Hû!) sesi.
Hurîler, meleklerin ardı sıra gelirler;
Yüreklerde sevdânın, o en mâsum bûsesi.

Geceler gündüzlere, gündüzler gecelere
Karışmış bir zamandır, zamanlar ötesinde.
Cümleler parçalanıp, dönüşür hecelere;
Ayaklar yere değer, bir kudümün sesinde.

Nefis, mahkûmdur şimdi; Mânâ hüküm bulmuştur.
Sırlar bir bir açılıp; Ayıp, günah örtülür.
Tedbir yoktur arada, artık olan olmuştur;
Aşk âteşi vurunca, ar perdesi yırtılır.

'En Sevgili' şân ile, kalbe girdiği anda
'Ölmeden evvel ölmek', âşıklar ilkesidir.
Duru pınar gibidir, zihinler bu zamanda;
Varılan her mertebe, huzûrun ülkesidir.

Başlar mutmain kalkar, eller arş`a yükselir.
Yüzlerde nûr şavkları, çöker kalplere huşû.
Uzak, çok uzaklardan ılık rüzgârlar gelir;
Âlemleri mest eden, Aşk-ı İlâhî`dir bu!