İlaç III Şiiri - Nevin Akbulut

Özlemlerim can çekişse yerde
Kaldıran olur mu?

Uyku hapları fayda etmiyor uykusuz gecelerime
Şimdi ölsem
Otopsim yapılsa
Mide dolusu ilaç çıkar içimden

Yaşadığımdan uzun hikâyem var benim
Yaşadıklarım hikâyemin yanında kısa duruyor
Hikâyemin içini hayallerle doldurdum
İçi boş oda gibi
Duvarlarına astım düşlerimi
Hayallerimin ellerine bırakırken ellerimi

Ellerime bakılsa sırrı çözülür yaşımın
Gözlerime bakılsa yaş dizilir
Gökyüzüne bakılsa çözülür evrenin bilmecesi

Ellerimin kıvrımında sakladım harflerimi
Hala izi duruyor
Tarihin bilmem kaçıncı aydınlanamayan yılı
Aşktan önce herkes biraz yabancıydı
Biraz renksiz

Ne zaman yemeye başladım dudağımdaki ruju
Uykuların ilaç olmadığı gecelerde
Geceyi gündüze değiştiğim zamanlarda başladım
Tüm zararlı şeyleri yemeye, yenilmeye

Dağıtabilirim artık dağılabilirim
İlaç dağıtırken duygularımı
Bedava bir uçurum bulup sallayabilirim dünyayı
Saçma şeyler yapabilirim artık
Her günüm bir diğerinden saçma geçerken
Vaktinde alınsa da ilaçlar
Sadece zamanı durdurmaya yetiyor

Giden hiçbir şeyi getirmiyor geriye
Biten bir şey yeniden başlamıyor
Sadece duruyoruz
Öylece ve uzunca bir suskunluk geçirerek

Bugün çok uzun sürdü
Geceyi güne eklediğimden beri
Çok yaşlandım

Noktalasak şimdi her şeyi
Durdursak içtiğimiz ilaçlar gibi
Bizden sonrası var mı?

Ölsem en fazla uzak bir akraba cenazesinde bulunur gibi gelirim cenazeme
Özlemler büyür düşürdüğüm yerde
Cenaze alayı geçer üzerinden
Özlemleri küçültmenin yolu var mı?

İlaç sadece uyuşturuyor
Acısı olduğu gibi kalıyor yerli yerinde
Büyütmüyor ama durduruyor
Kaldığı yerde
Hükmü geçene kadar ilacın duruyor zaman
Uyuşukluk terk edince her şey yaşanmaya devam ediyor
Kaldığı yerden

(On Yedi Ocak İki Bin On Üç 15 50)