ilaç II Şiiri - Nevin Akbulut

Bu hikayenin ilacı mutlulukların suç olmadığı ülkede
Gel seninle oraya gidelim
Tekil bir sıfatla boy gösterelim

Eğildim, eğrildim demirleşmeden önce
Eğrilirken kendimi kaybettim
Bünyemin sabitlendiği yerde
Kendi bütçemde eridim

Kütleme sen hitap etmeden önce yumuşak bir sıvıydım
Damarlarım ilaç bekliyordu
Geldin yüreğini yüreğimle takas ettin
O tabiatsal değişim
Yeni oluşum bedenimde
Masumiyet dolanırken tenimde
Kendi bahçelerimizin bahçıvanıydık artık

Mevsimler zamansız geçiyordu gözlerimin önünden
Geçerken her mevsim biraz yağmur bırakıyordu
Kar silip gidiyordu hatırları
Bazen temizlemek gerekiyor çünkü
Çamurlanan yalnızlıkları

Beynimde fır dönen acıların uyuşmasına az kaldı
Gözyaşlarımın içine sakladım çocuk gülüşlerini
Susan yanımı ağlatamıyor acılar
Çenemi kilitledim
İnce çizgisinden ödün vermeyen satırla kestim dilimi
Tüm cümlelerim kaçak dilimden
Hikayesini yazacağım kahramanlar kayıp

Bağlaçla başladığım tüm cümlelerde seni bağlamıştım
Yalın bir yanlışlıkla susuyorum
Ama ellerim durmuyor
Birleşmesi an meselesi alkışlamak için
Ve eğer ellerim başlarsa konuşmaya
Hiç susmaz alkışlarım

Yazacağım hikayenin susmuş gayri meşru çocuğu benim
En çok kendimi kaybettim
İlaçlar olmasa hastalanmazdım
Gerek olmazdı yaşamaya

Gelsen artık pek bir şey fark etmez
Yazılamayan romanın kayıp kahramanı
Gelsen sadece izlerimiz kalır kumsalda
Deniz alıp götürür onları da
Gelsen sadece içimdeki ilaçları kusarım
Anlatacağım çok şey varken susarım gözlerine bakarak

Yanlış yere bağladım bu cümlenin bağlacını
Birbirimizden farklı olmayan iki kelimeyiz şimdi
Aynı incelikle çizgili ayraçla ayrılan

Hangi kesik uçta kanadığımızın çok da önemi yoktu!

(Yirmi Yedi Aralık İki Bin On İki 18 40)