İlaç Şiiri - Fatma Saylak

o kadar uzaklardasın ki şimdi
kıvırcık saçlarında yeni bir mevsim
telefonuna gelen marketlerin indirim mesajları
yalnızlıkla yapılan bilmem kaçıncı kahvaltı
çekmecede bittikçe yazdırdığın
depresyon ilaçları
belki biraz faydası oluyor yaşamana
ama üzülüyorum
ele geçiriyorlar çünkü her anını!

kol kola görmüşler geçenlerde
yalnızlıklarınla seni bir otobüse binerken
kendini düşür müşsün
bilinmeyen depresyonlara
tüm benleri terk etmiş
artık kendin olmayanlarla
kendine yazık ediyor muşsun.

şimdi masada bir bardak su ve
depresyon ilaçları
onun yerine çıksan dışarı
görsen baharı yazı
sonbaharı kışı
ağaçların tomurcuklarını
mis gibi kokularını
sevsen yeni doğmuş bir koyunu
içsen yeni sağılmış bir bardak sütü
çıksan bir ağaç dalına
yemişlerini yesen
sonra insen aşağı
yalınayak yürüsen
uzaklardaki denize kadar
kendini bıraksan
yüzsen maviliklerde
güneş yüzünü şefkatle okşasa
ilk çiçeğin açtığı yerlere gitsen
ve koklasan koparmadan
vakti kadar yaşıyor her şey değil mi
sen koparttığın için ölmüyor hiçbir çiçek
sen olduğunu veriyorsun kopartırsan
o da kopartılarak olduğunu
hadi bu dünyayı keşfedelim tekrardan
tekrarı olmayan hayatımıza ilaç almadan
sadece sen ve ben, bir de o!