İkrâ Şiiri - İdris Tektaş

İkrâ!
Yakup’un değil;
Kuyunun kör olduğu ayettir bura...

En sevdiği oğlağı kurda kaptırmış,
Bir çobanın çaresiz hüznü var üstümde;
En sevdiği oğlanı bir kardeş kavgasında kaybetmiş bir peygamber bedduası sanki.
Tek evladını bir aşiret kavgasında kaybetmiş bir Dul Fatıma yalnızlığı üstelik...

Allah’ım; O kadar yal(🚶)nızım ki;
Atsam bir kuyuya diyorum kendimi,
Karanlık öper kesin gözlerimi...
Düşsem bir uçurumdan aşağıya;
Düş’sem toprağa,
Ya toprak acır bana
Ya toprağın acır canı da..

Bütün acılar sevişsin istiyorum oysa içimde
Seviştikçe çoğalır belki de...
Bir acım varsa bilirim ki o yalnızdır
Yalnızlıktan ya acım acır bana
Ya acımın acır canı da...
Allah’ım o kadar acım ki üstelik!