İkra Şiiri - Tevfik Alp

Ne zaman bir camiye gitsem

Hoca neyden bahseder duymam

Gözüm caminin penceresinden dışarı bakar

Bazen cami avlusundaki ağacın dallarına dalar gözlerim

Önce mevsimi hatırlatır, sonra kendimi

Sonra yakarışlarımı.

Bazen pencere boştur.

Bense gökyüzüne dalarım bu kez

Gökyüzünün kapalılığına, ya da maviliğine

İnsanlar huşu ile ibadetlerini ederken görmem

Onlar da beni görmez

İnanmayanlar kızmasın sembollere

Ben benimle sohbet ediyorum sadece

Aslında inanışımız içimize seslenişimiz değil mi?

Ne kadar cemaat olsak da yalnız değil miyiz?

Hocalar kızmasın dinlemedim diye

Günahımı işlerken sizi ortak edemem ki

Ne zaman camiye gitsem

Halısına oturduğumda inzivaya çekilirim

Pencere önünde rahleye düşen ışığa dalarım

Ruhum okuma yazma bilmeden kendimi okur yazarım

Pencereden gelen ışığın içinde bir harf olurum

Okuma yazma bilmez ruhumun sesi bu.