İkra Şiiri - Cuma Yüksel

İkra!
Dedi Allah,
Cebrail aracılığıyla,
Büyük bir şevkle başladım okumaya..
Avuçlarındaki ayetleri,
Bakışlarındaki hadis-i kutsileri..
Hem de hiç sıkılmadan, okudum.
Bak, inanmazsan yemin de edebilirim,
‘’ Hâtemül-Enbiyâ ’’ adına…

Sonra,
çok üzüldüm…
Ayrı kaldığımız zamanlarda.
Ve sana, asla yalan söylemedim,
gönderdiğim mektuplarda.
‘’ Üzüntülerim apansız hicret ediyor.
Lâ tahzen innallâhe meanâ..’’
Diye yazmıştım,
sana yolladığım mektubun son satırlarına.
Ben, üzüldüğümde hep o ayeti okurdum,
Sana da sırf o yüzden yazdım,
üzüldüğünde okuman maksadıyla..

Ki; herkes biliyor,
topraktan yaratıldık..
Topraktan tenini ört üzerime, olur da üşürsem.
Üşürse topraktan tenin,
terimin sıcaklığıyla ısıtırım tenini.

‘’ Ah minel-aşk ve hâlâtihî
ahraka kalbî bi harârâtihî ’’

Derken şair,
sen anladığımız dilden;
İkra sevgilim!
‘Ah aşktan ve onun hallerinden, kalbimi sıcaklığıyla yaktı.’
Demek istiyor şair,
yani sana sesleniyor, aşka..

Ve Öyle bir ikra et ki sevdiğim:
‘’Peygamber şefaat etsin, gözyaşlarımızdan akan sıcaklığa..’’