İklimsizlik Şiiri - Selami Karabulut

KİKLİMSİZLİK

koynunda sakla üşümesin bu an’ımız
dudaklarında buruk tadıyla kalsın
buğulu gözlerin bir gece yarısı treni
nerelere götürdü beni bir bilsen

bir oylum köz, solgun fotoğraflarda kalmış gülüş
solgundu bütün mevsimler sen gideli
gözlerim yağmurlu bir günün ikindisi
üşürdüm ıslak anıların sağanağında
ne bir karanfil ağızlı baharı
ne de güne düşen suretimde bulutsuzluğu düşledim

sessizliğin yanıtsız soruların toplamı
ne kadarda birikmiş iri, siyah gözlerinde
kül renginde bir kaç kırık sözcük
harlı ateş gibi yakıyor düştüğü yeri
bana hep boşa yitip giden günleri anımsatıyor
boşa akıp giden yıldızları

bir düş değil şu an yaşadıklarımız
gerçeğin aynasında endamı görkemli
teninde yaz şafağı bir akşam
keyfince çıkar tadını
menekşeler açsın gözlerinin kuytuluğunda
belki zor bir dahaki sefere
kuşlar kanatlarında hep gurbet taşırken bize