İklimler Şiiri - Sait Açıkgöz

alevin boynu bükülür
aşk ateşinde
ey acısına ortak olduğum sesim
her seferinde -aksi çarpınca çığlığının-
sedaya dönersin aslından yanlış
bu cihan,bu dağ tepe
boyası solgun resim
ayrılıklardan paslı (h) al ve kara
puslu yol...

gözlerinde kırk tas tövbe su akar
kirpiğinden günah dökülür

sen ve ben hevesin nefese yengisiyiz
son bir aşk zihafı, alevden arzu
sonsuz çoğuldan dağlanır döğmemiz
ey sözüme ön ses yaptığım (s) es

şiirimin kanatlarına saplanan okum
kızıl büklü içimi çok hırpalıyorsun

aşk ki yağmurla denize gerdeği bulutun
balıklardan pul pul gelinlikli su
imgeleri ışıldıyor usumun
sanatlar edeb-pençe duruyorken sana
gelincik boynunu kuruttum
yürek sayfasında umudun

iklim düğününde üç elma düşüyorsun
kapıverdim masalından İstanbul'un

kafes kuşlarımı saldım
çırılçıplak çağırıyor iklimin
kırık iğneyle diktiğim kanadımda
gök ve ormanın düş izleri kızıl kanıyor
kestaneci üstüne sinen kirpiğimin

kokusunda tuttu içimi akşamlar
ılık iklimlerle döndü ıslıkçık ürkekliğim

el salladığım rıhtımda karanlık her yolculuk
sana susmuşsam ey doğmayan söz
bil ki küskün değilim, aşk yarasından bu
yok bir seslik soluk
takılmış bir kere en keskin uçlu çengel
içimde birşey değiyor ölüme
acısı buruk

bir çakmak tut içimi göreceğim
suda bir taşla çoğalan halkalarımı

boğumundan boğulu sesim
kaç kez bas-tın çıplak ayakla ateşine neyin
tiz sesin inlemesi 'mi' nefesin
o gök kubbe dön(mey) en sessiz semahgahta
pişer sabrı aşk ehlinin

dudaklarımın neyidir söz, ağla iklimim
lanetlenmiş yazgıları bezeyen aşka