İklimini Arayan Su Şiiri - Mizgin Teker

çıkardım ciğerimi,
pencereye pervaz diye.
içeri sızdı, ayaz yine.
tutulması mümkün olmayan bir dilek olsun,
içimde bir köşe.

zamanla
anlamını kendinden uzaklaştıran
bir büyü gibiyim.
ne bahar kalır geriye benden,
ne bağ,
ne bahçe.

yalın ayak söylenmez mi hiçbir şarkı,
sözün köz geçirmez mi yalnızlığı.
aralanır kapı,
pencerede çiğ,
tohumda pervane.

sen,
büyüdüğün yerde
tekrar küçülürken
şaşkınlıktan gecesi tökezler akşamın.
gün yüzüne
bulut ne zaman değer.
kaldırdıkça ayaklarını
küsüp
onu binbir parçaya böler.

büyüyemedim,
kuşluk vakti
içimi kemiren çiğ taneleri kadar.
sabır iğne deliği
ve sonsuzluğun rengine boyanmış
kocaman telaşlar.

yastık izi kalbimde,
uyuyan yine yanlış yer.
yalnızca kendini bölebilmiş ayraçlar.
altı çizilmiş cümleler,
sözün anlamını arayan dışında
her yer.

gizli bir suya okunur
ağlamak.
anlatmak kadar.
bilmece diye,
biraz hecele.

büyüyeceğin kadar büyüdün.
bazen bir masal,
bazen kendine küskün bir ölümdün.
güzdün,
kestin ellerinden düşen her yaprağı.
bazen karanlıkta gündüzdün.
kendini sayıklarken
en son
bilmem nerede görüldün.

adımı boşluğa yazıyorum.
gölgesizliğe bir heves,
kendime bir parantez bırakarak.
izi kalırsa kalır,
diye heveslenip
kursağıma kızıyorum.

düş’üm dedim,
hep düştüm.
yakam dışındaki
her yerden.
toplayamadım kendimi,
acının değdiği yerlerden.

geçilmez bir rüzgar,
uçurum geçirmez kaya,
toprağa bulanmış toz…
bir kanat gerinir kalbimin tohumunda.
çıkamadıkça
akşam olur çocuklarda,
bir akşam huzurunun yokluğunda.

çünkü sevinç ve huzur
bir dağın eteğinde,
etin kemiğe değdiği yerde,
oyunbozandır çocuklar kadar.

ne kadar büyürsem büyüyeyim,
göz ardı edemem seni yalnızlık.
inanırım sana,
hiç anlatılmayan masallar kadar.