İklimindeyim İstanbul Şiiri - Tahir Azman

Yine iklimindeyim, sendeyim İstanbul
Çok ıslandım, yağmurlarında...
Ciğerlerimde dolaştırdım seni, Rüzgarlı havalarda...
Neminde terliyorum şimdi boncuk, boncuk...
Aşkın vakti olmaz da; ben denizine vuruldum...
Çok anlar olmuştu kıyılarında sana gözlerimden aktığım,
Ve benden sana akan her bir damlada aşk-ı tadışım...
Sahillerinde ki satıcılar alışmışlar aşıklarına!
Çok umarsızlar... :)
O, zaman çocuktum, içimden sessizce;
Şimdi bağıra bağıra, seni çok seviyorum İSTANBULLL...
Sende ekmek yapan, eli hamurlu Annem;
Sende ekmek parasına koşturan, Alnı terli Babam var! ! !
Hayata ilk bakışlarımda ki çocuksu yüreğim,
Ve elbette siz varsınız Kardeşlerim...
Tarihinle ve yaşanmışlıklarınla benim sevdamsın...
Gönlümün coğrafyası ilk senin ışığınla aydınlandı...
Senin Atmosferinde aşk-ı tattım, sevmeyi öğrendim...
Çok kalabalıksın ey Şehri mübarek...
Kalabalığında bile susamlı akide şekerimsin...
Çok muammasın ey şehri güzide...
Muammamda gizemimsin İstanbul...
Zamana karşı yedi tepesin, dimdiksin...
Boğazdaki gerdanlıklarınla Nadidesin...
Milyonları kalbine alıp, yurtları, yuvaları olmuşsun...
Tüm Anadolu'nun sebebi ekmeğisin belki;
Çok başka bir dünyasın İstanbul! ! !
Kıskançlığımdan yakınsın İstanbul! ! !
Gizeminde kaldım İstanbul...