İklim-i Aşk Şiiri - Tahsin Gedik

Sevda, sevda derler ey sevgililer!
O ki bir garip, zorlu, çileli yoldur.
Kerem’e aşılmaz bir dağ, Mecnun’a geçilmez çöldür.
Aslı için dağlardan gelen ab-ı hayat,
Leyla için korlanıp durur bir küldür.
Uğruna tatlı canlar verilir, çok kanlar akar,
Sebep bazen Tamara, bazen nazenin bir güldür.
Bulamazsın bu yolda ki, bir yolcu olsun şikayetçi,
Ehl-i aşk bilir, o günde kime olunur şefaatçi.
Ne bülbül pişmandır feda-yı kandan,
Ne Mevlana istemez vazgeçmek candan.
Bil ki, dilenilmez asla ne aşk, ne sevda,
Ne senden, ne ondan, ne bundan.
Verir elbet “O”,
Arzu eylersem can-ı gönülden.
Gezerim iklim-i aşkta,
Acep değer mi bana da aşk okunun temreni?
İşte o zaman istemem, hiç bulunmasın,
Yaremin ilacı, derdimin dermanı.
Verirse hükümran hakkımızda ol fermânı,
Gel, sen de çıkar zırhını, olalım aşkın harmanı.
Gahi gülelim, gül olalım aşkın dalında,
Gahi yanalım, kül olalım hicran çölünde,
Ayrılık belası kahrolup kavuşursak mahşer gününde,
Aşk-ı ilahi şahit olsun bize, mîzan önünde.
Etmese de sevda bizi dünya gününde hüsn-ü âşık,
Sevdim seni ey sevgili! Değildir aklım karışık.
Korkmam, yürürüm bu yolda sen ol yoluma ışık,
Kaldır gözlerimdeki perdeyi, olmasın karanlık,
Çözülsün gönül ilmeğimdeki, düğümlenen dolaşık.