İklim Çırak Şiiri - Mahmut Karahan

ınanılmaz baş ağrılarım unutumadıgım ınsan yüzleri gibi şiddetleniyordu.durduramadığım onlarca hikayenin baş kahramanı olmak ıstemedım hiç bir zaman olamazdım da her sabah şiddetli bir hıkayeyı başlatmak ısteyıp sonra vazgecıyordum.. vazgecmek hep yaptıgım ve bır ısmı olmayan eşyam gıbıydı. işte yine dagınık bır geçmiş sabahı ayaklarımı oynattım..küçücük parmaklarımı kaldırıma bırakırken hep yaptıgım gibi kafamı gökyüzüne bıraktım işte o şiddetli hikayeyi başlatmamak için bır neden daha gökyüzü tam da 17 yaşımdaki o salıncakta durmadan sallanma ıstegı her gun her gece yıldızlara uçabılecegıne ınanıp bıkmadan salıncakta daha hızlı daha hızlı dıye bagıran o küçük kız benı hafifçe gülümsetiyordu şimdi 17 yılın arkasında duramıyordum şimdi salıncaklara bınemıyordum ah gökyüzü ne çok parçaya şahıt oldun ne çok gülümsettın benı şimdi bır kaldırımda sigaramla bekledığim dostuma el sallayamıyorum içimden sarılmak koşmak gelırken durduruyorum kendımı o yıne hıssedıyor bendeki bu sarmaşıklığı kuruyan yapraklarımı nereye gıdıyoruz yazılan onlarca fılmden hangı karakterde buluyoruz kendımızı mesela ben bır agaç olmak ısterdım dıyorum içim den belkı yenı yazılan ve bıtırılemeyen bır kıtap hayır hayır şarkısını söylerken gözlerını kapayan bır adamın mıkrofonu olmalıydım ne çok şey olmak istıyorum sonra saklanan gözlerımı çevırıp elınden çekiştirdim bugun kendım için bişey yapmalıyım dedım bır konser bıletın de dans eden bır kadın sarhoş bır kadın olmalıydım sözleri karıştırıp onlara utanarak bakan.