İklim Şiiri - Önder Karaçay

Tenhalaşmanın öteki adımlarını atıyordum,
Vardığım zaman diliminde
Karma iklimler dağılmıştı

Aynı haksızlığa uğramışlığın ikliminde
Kaşlarım çatıktı.

İç dünyama veda ettiğim gün,
Dış dünyanın bana uymadığını öğrendiğim gündü.

Nefretin kozasında sarmalanmış bir iklimin,
Soğuktu rüzgarları

İçim üşüyordu ve sızlamadan yaşamayı,
Öğrenme çabasıydı mücadelem.

Dar bir şeritten geçiyordu ruhum

İncinmiş bir ruhun öfkesi,
Dolu gibi yağıyordu

İçimize düşen dertler,
Bir ağırlık gibi çökertiyordu

Kasırgalara direnip rüzgarda yıkılmamak,
Dosta düşmana karşılıktı

Güzel günler yola çıkmıştı,
Bir sonraki iklimle geliyorlardı.

Satanlar ve satılanlar listesinde,
Sadece İNSANLAR vardı.

Hayaller önden gitse bile,
Hep arkada kalan gerçekler kazanırdı.

Kiminin ruhu, kiminin aklı, kiminin kalbi yoktu,
Dağılmış bir resmin parçaları gibiydi insanlar.

Düşenin dostu olmadığı aşikârdı,
Ayakta kalanlara çelmeyi kim takacaktı

Varlığın değerini
Yoklukta anlamak da gecikti

Önder Karaçay