İklim Şiiri - Kemal Tanyıldız

yıkıcı aşklar mevsimindeyim
kurumuş ve eskimiş bir yaprağın damarındayım
bir yağmur yağsa
ben belki fırtınayla gelirim sana
ölümsüzlüğüyle gelirim nefes nefese bir rüyanın
bu gök çatlasa da
lanet rüzgarlar şımarsa da arkandan
yine de gelirim sana

attığım naranın en deneyimsiz notasıyım
bu coğrafyanın en serseri rotasıyım
bir güz griliğinin kül ve dumanına sakladım aşkına salladığım tesbihimi
külhan bir rakı kadehi…
düşkün bir sigara dumanıyım
hangi otobüse binsem
hiçbir/i durağa yanaşmıyor
hangi tren alsa bu kimliksizliğimi
hiçbir/i istasyon kabul etmiyor

vazgeç ulan o zaman
vazgeç bu dipsiz yürekten
bu doyumsuz kasırgadan
vazgeç

çiy taneme güneş vurdu
içimdeki çiçek çöle durdu
bu sel bu heyelan aldı bu yüreği
depremlere savurdu

ben giderim bir rüzgar gelir
mimozalar açar caddelerin puşt soğuğunda
harfler cebimde omzumda ceketim
en fazla hoşçakal derim
ben yürürüm su yürür dışımda bir çiçek büyür
ben yürürüm su yürür içimde bir bulut üşür
şimdi bu suçlu hikaye fırtına boran
yalnızca bu mudur saklıma tutunan

aşk deme aşk deme
bende bir dal kırılır
bende iklim kırılır, gül kırılır
bende hayat kırılır
aşk deme be
aşk deme...

Ali Kemal Tanyıldız