İkizimden Mektup Şiiri - Fesih Aktaş

Önderim,
Selam eder, öperim.
Bir sene oldu ayrılalı,
Yani gelin olalı!
Dayı oldun üç gün önce,
Müjdemi isterim.
Bir kızım oldu,
Adını 'Gülsün' koydum.
İstiyorum ki Gülsün,
Benden farklı büyüsün.
Ağlamasın benim gibi,
Gülsün,
Hep gülsün...

Önderim,
Bugünlerim; tıpkı dünlerim,
Bitmeyecek mi kötü günlerim?
Güya kardeştik,
İkizdik ikimiz!
Et ile tırnak gibi,
Farkımız;
Ben tırnak! sen et!
Evet,
Sebebi cinsiyet...

Annem seni doyurur,
Artarsa bana verirdi.
Bizde çocuklar böyle emzirilirdi.
Ne şefkatle bakan,
Ne sevgiyle yanağımı sıkan oldu,
Sana 'Önder',
Bana ' Yeter ' dediler.
Ne bayramlığım oldu,
Ne bayramlarım...

Lavaş ekmeğe tereyağı,
Köy yumurtası, yoğurt kaymağı,
Sanaydı,
Sevgilerin en sıcağı.
Bana hep ' Terbiye Dayağı'...
Suçum neydi? Neden?
Neydi kederi kader eden?
Offf...karabahtım!
Ben kime ne yaptım?

Önderim,
Üzmesin seni bu satırlarım,
Unutmadım, hatırlarım...
Evcilik oynardık,
Oyuncaklarından oynatırdın,
Yarım yarım!
Ne bileyim işte,
O günlerin hatırası,
Gönül yarası...
İçimi dökmek,
Yüreğine bir tutam sevgi ekmek istedim.
Aman ha!
Kızın olursa,
Sev onu,
Saçlarını okşa,
Öpücükler kondur yanaklarına,
Kucağına al, bağrına bas...
'Kızım' sesini işitsin yavrucak,
Dolsun minik yüreği kucak kucak,
Yabancısı olduğum baba sevgisiyle...

Mutluluğuma hudutlar çekilmişti,
Seninle oynadığım oyunlar,
Saçlarımın tarandığı anlar...
Yüreğimle buluşuyordu,
Annemin saçlarıma attığı her bir örgü...
Sevildiğimi, farkedildiğimi hissediyordum.
Umutluydum...
Bir gün;
Birinin beni sevme,
Bana sevgiyle bakma ihtimali,
Mutlu bir evlilik hayali...

Şimdi o da yok,
Mutsuzum,
Umutsuzum.

Yıllar sonra,
Babamın ellerine tutuşturulan utanç karası,
Başlık parası...
Ben ellisinde bir adamın,
İkinci karısı...

Önderim,
Ondördümde gelin,
Onbeşimde anne oldum.
Otuzunda anneanne olmak istemiyorum,
Annem gibi...

Benden büyük üvey kızım,
Farklı bakıyor bana,
Depreşti yine her bir sızım.
Korkulu, ürkek, titrek...
Bana 'Şey' diyor,
iç çekerek...
Ben ona 'abla'.
Geleceğini görüyor bende,
Ne bana bir ad koyabildi,
Ne de beni bir yere...

Ben anne sevgisine, baba ilgisine aç,
Ben şefkate muhtaçtım,
Bunu bir sana bir de Allah'a açtım.

Açlıkla geçti günlerim,
Bu benim kaderim.
Hiç sormazlar mı beni?
Ne yaparım?
Ne ederim?
Ben yine öyleyim,
Eskisi gibi,
Hiç Konuşmam,
Hep dinlerim...

Önderim,
Belki de böylesi,
En iyisi...
İyi ki sakındılar sevgilerini,
İyi ki eve geldiğinde;
Boynuna atladığım,
Sarılıp öptüğüm bir babam olmadı!
İyi ki koynuna sokulduğum,
Kokusunu içime çeke çeke uyuduğum bir annem olmadı!
İyi ki alıştırmadılar,
İyi ki şımartmadılar...
Şimdi ne yapardım ben onlarsız...
Dayanabilir miydim?
Babasız, annesiz, kimsesiz...
yapabilir miydim?
El evinde,
El koynunda;
Sevgisiz...

Önderim,
Kusura bakma,
Hatta özür dilerim.
Gülsünüm uyandı,
Ben sonra devam ederim.

2005-Taşova