İkiz Olmayan İkizler Şiiri - İzzet Özer

Sessizce dururlardı ikisi,
Anlaşırlardı, karıştırırdık ikisini,
Birisi tatlılığıyla, birisi duruşuyla etkiledi, hepimizi
Bir gün geldi, ikiz olmadıklarını öğrendiler.
Hatta kanın yere düşercesine.
Birisi sola, birisi sağa geçti artık.
Ben yine çaresizliğe yutkundum.
Çok tatlı konuşurdu, hoşuma gidiyordu.
Duruşu aradıklarımdandı, hoşuma gitmişti.
Uzak
Çok uzaktan baktım
İkiz olmayan ikizlere
Kanın yere düşercesine
Aklımdan geçirdim yine,
Dünden bugüne
Birincisi mutlu birisiydi
İkincisi de öyleydi.
Arada boşluk, uzun yıllar beraberliğiyle
Ta ki, kalbin atışı değişincesine,
Sadece kalbimin atışı değişti, derinlere-
girercesine.
Belki de, güzeldi; belki de
Çok güzeldi.
Anladım, anlayamayacağım.
Birisi bana dokunana kadar.
Bir gün de geldi.
Buldum kendimi, bulmadığım şehirde
Aldatıldım, en sevdiğim şehirden
Sevmiş beni, yıllar öncesi, sevmediğim şehirler
Uzaktan baktım; ama
Çok uzaktan
Anladım ki, anlayamayacağım-
Neyi anlayamayacağımı…
Dua ettim, birisi çıktı önüme,
İlk günlerde
Ufaktı belki de, ukala-ydı kendince
Bilmediği şey vardı, bilmek nedir diye.
O da olmadı.
Kader değildir dedik, dua ettik;
Abdest aldık, insandık.
Evet en önemlisi insan olduğumuzu tekrar
hatırladık
Sonra ikiz olmayan ikizlere baktım
Onlar bana uzaktan baktı
Çok uzaktan baktı.
Biraz daha uzaktan bakmak için yola çıktılar;
Hayırlı yolculuklar
İkiz olmayan ikizler,
Kendinizi dikizlemeden
Dikizlemeyin beni
Ne biriniz tatlı olun,
Ne de duruşunuzla etkileyin
Şimdi soralım ikiz olmayan ikizlere
İkiz olmadığınızı, nerden, nereden öğrendiniz?
07.03.13