İkiye böldüm geceyi Şiiri - İbrahim Yılmaz

Telefonda sesin
Pek ürkek ve titrekti bu akşam
Bana söyleyemediğin
Bir şey mi vardı
Seni acılara düşüren bu akşam.

Bilirsin
Yüzünün solmasını
Kalbinin hüzünlenmesini
Ve ellerinin üşümesini
Hiç istemem senin,
Canımın bir parçası gibi
Ta! göğsümde taşırım seni
Nazlı da olsa gülüver
Mutlu duymak istiyorum senin
Telefondaki sesini.

Bilir misin?
İşte bu gece yine uyku tutmaz beni
Yürürüm hayalimde düşleyerek seni
Yalnızlığımı paylaştığım akasyalar boyunca
Bir dere akıyor ayaklarımın ucundan
Geceyi yalayarak uzaklara
Bir yıldız kayıyor
Ölümün buz gibi şakaklarına.

Nefesimde tutuyorum geceyi
Buz gibi
Ellerim üşümüş
Farkında bile değilim
Yakama astım yüreğimi.

Durağan bir mevsim içinde yürüyorum
Gece boyunca
Acelem neydi bilmem
Nereye gidiyorum ki ben
Belki sonsuzluklara
Sen oralarda mısın ki?
İşte yine yürüyorum
Avareler gibi
Akasyaları geçerek
Serviler boyunca,
Ölüm korkusunu yenmiş
Özgür
Ve soğuk mezar taşlarına bakıyorum
Bir daha bakıyorum
Kalbim çarparak
Hepimizin mutlak bu son durağına.

Burada nefesimi tutarak
Bir Allah’ı hatırladım bir de seni
Ve hasretimle
İkiye böldüm geceyi
Hem de tam ortasından
Bir tarafında sen
Bir tarafında ben
Ama aşkımda gece bir bütündür
Çünkü her iki tarafında sen.

HAVRAN — 1989