İkindileyin Üç Elli 'de Şiiri - Hamiye Gül

Bilincim hâlâ uyanık,
Henüz ölmüş olamam.
Aşkın tozuna bulanmış,
İzbe ara caddelerindeyim.
Gri parke taşlarının
Yapışkan kiri pası arasında,
Siyah ayakkabılar altında
Can çekişmekteyim.
Nabzımı yokla zahmet olmazsa,
Calışıyor mu saati,
Kalbim tik tak atıyor mu?
Yahut yaşamın ucunda
Zikzaklar çiziyor mu?
Vuruyor mu gümbür trampetlerini?
Eğer yaşıyorsam,hep olduğu gibi
Çenem tavana kadar açık olurdu;
Bir ucu iner yüreğinin ortasına
Taş gibi kurulur otururdu,
İnanmazsan inanma..!
Ne varsa dökerdi içinde kalan
Zerresine değin çakılllarını,
Sapanını sana doğrultup
Tam kalbinden vururdu.
Emin değilim hissediyorum;
Altına imzamı atarım.
Sevdim dediğin yüreğime,
Oh be ne rahatlık varmış deyip,
Yırttım başımın belasından,
Geberip gitti derdin ardımdan!
Üzgünüm çok üzgünüm senin adına
Böyle düşünsen de hakkımda.
Şimdi bilincimin kaybolduğu,
Aşkın çıkmaz şubat ayının
Kara bir perşembesindeyim;
İkindileyin saat 3.50' de,
Henüz ölmüş olamam ama
Zannımca hâlâ can çekişmekteyim.