İkindi Rubaileri-54 Şiiri - Nihat Malkoç

ÖLMEDEN CENNET İSTEMEK

Doymayı bilmez insan; brüt değil, net ister
Yarını yedeğinde tutmaya senet ister
Bilse de sonsuzluğun yolu ölümden geçer
Tuhaftır insanoğlu, ölmeden cennet ister

GÜZ MEVSİMİ

Nedamet gözyaşları çoğaldı, dize geldi
Karakış göz kırpıyor, mevsimler güze geldi
Vakit tamamdır diyor şakağımdaki aklar
Yaşamak için ölmek sırası bize geldi

KEMİKSİZ

Bugün fırtına biçen, bil ki dün rüzgâr ekti
Kul dünyada kirlendi, her doğan bir melekti
Sözün gümüş olduğu yerde altındır sükût
İnsan her ne çektiyse kemiksizinden çekti

KURTULUŞ

Bazen öne fırlayan, bazen pusan kurtulur
Kimi zaman konuşan, kimi susan kurtulur
Baldırandan farksızdır, kuşatır idrâkleri
Kimi fikir zehirdir, zehri kusan kurtulur

GÖNÜL BAĞI

Arzı yağmalayanlar, yaşanmaz kıldı çağı
Kendisine bengisu, ele içirdi ağı
Zorda görünmez olur iyi günün dostları
Menfaat bağı çürük, çeliktir gönül bağı

HAKİKİ DOST

Vatan yaşasın diye ölen hakiki dosttur
Kalbiyle mazlumlara gülen hakiki dosttur
Kendisi aç kalsa da, bunu umursamadan
Ekmeğini ikiye bölen hakiki dosttur