İkindi Hüznü Şiiri - Haşem Baygümüş

içimde bir ikindi hüznü,
ölmeye yüz tutuyorum
ben, her gün akşama doğru.
Sular yükselmeseydi,
boğulmasaydı nergisler
kırılıp incinmeseydi hatıralarım,
denizler kirlenmeseydi son demimde.

Ah,
bitmek üzereyken şu yanan mum
ömrüm hala çırpınan yaralı bir kuş
kanıyor ellerim,
yüzümde anıların izleri silikleşiyor
can kırgın bu akşam
boğazımda düğümleniyor tüm yitirdiklerim
yolculuk düşüyor aklıma
gidiyorum
hiç durmadan gidiyorum
bu kaçıncı matem sahnesi
bu kaçıncı ağlayan incinmiş serçe sesi
yandım,
azarlandım
her sabah doğan güneşe kandım…
Yangın diner,
gün sancısız başlar hayata
güneş doğarsa eğer.
Oysa çoğalıyor
İçimde bir ikindi hüznü
kayıp bir öyküden geliyorum
gözlerimde yitirilmiş adreslerin
utangaç sancısı
İçimde sonsuz bir veda burukluğu
İsa kadar çilekeş
yaşamlar gördüm ağlayarak
bırakıp gidemedim onun gibi
bahar çiçeklerinin zerafetini
vazgeçemedim dünya güzelliklerinden.
Acı çekerek mutluluğa ermek
yalnız ona mı özgüdür
yalnız o mu ölürken daha fazla yaşam
bahşedebiliyor bahara ve ırmaklara?
Belli,
yaralı penceremdeki kuş
kapımda anılar kırgın
kubbelerde arıyorum hayali,
denizler kadar uzağım çöllerden
oysa bir yangındır çöl rüzgarına karışan
karışıp içimde alevler tutuşturan…
İçimde bir ikindi hüznü,
Ölmeye yüz tutuyorum
ben, her gün akşama doğru…