İkinci Şiir Şiiri - Ayşen Gacan Gülbağ

korku labirentine düşürdü çağ, insanı
kalabalık bir yalnızlar sürüsü
sokaklarda dolaşıyor
evlerde geziniyor
karın tokluğuna deneylerden geçiyor
beyaz fare
biz uykudayken çalıyor umutlarımızı hırsız
düşlerimize giriyor kara yazanlar
yabancılığımızın giriş kapısı televizyonlar
tutup elimizden bizi lunaparka götürüyor
inandırıyor kendimizden başkası olduğumuza
gözlerimize giydiriyor gerçek görmez gözlüğünü
yıkıp inançlarımızı temelden
kuruyor kendi egemenliğinin şatosunu

teslim alınmışız sanılıyor
çelik duvarlarla, tellerle, kalelerle
esir alınmışız sanılıyor
oysa umut hiç durmuyor
ürüyor
doğanın ilk hücresi gibi
bölünüyor, çoğalıyor
oluşturuyor beynini, ellerini, gözlerini
ve kuruyor kendi ordusunu
ayak diremek için ölüme
hazırlanıyor büyük savaşa
umut en çalışkan,
en karıncası yüreğimizin...

(Otuz Şiir'den) Aralık 1995