İkinci Koğuş Şiiri - Yaşar Cerit

Kör akşam çöktü hava yine karardı,
Şu ikinci koğuşun üstüne.
Zifiri gam yükü sardı...
Akşam oldu yeniden.
Beş sene,sekiz ay,iki günden
Bu kaçıncı dertli akşamım,
Onu da bilemem.
Şu feleğin işine bak,
Bilmekte zaten istemem.
Yine olta da bitirimler,
Bizim oralı hepsi de Adanalı.
Morris hürriyetten...
Suç ortakları da oralı.
Bombaları patlıyor birer,ikişer
Her mahkeme dönüşlerinde.
Ama hep keyifliler,
Kimileri de yok kimseleri de.
Sanki kimin umurunda...
Nerden bilsinler Morrisin tahliye olduğunda,
Testinin nerde kırılacağını,
Sorgun ormanlığında vurulup boylu boyunca yatacağını.
Nasılda kestirebilsinler.
Buğün günlerden pazartesi Doktoru sıkıştırmışlar.
Uyuşmak için reçetesiz ilaç almışlar.
Epeyce de zula yapmışlar.
Ceyhanlım deyip el sallıyorlar,
Rajona ters oltayı da bırakmıyorlar.
Başım gözüm üstüne selamlarını alıyorum,
Hem onlara hem de çocukluğuma,
Oracıktan el sallıyorum.
Buğün 29 ekim,babamın deyişineydi
Benim doğum günümmüş,
Ha içerde,ha dışarda
Ne farkeder kim kutlar ki!
Ha toplu,ha bireysel
Beni kim hatırlar ki!
Dertlendiğim şeye de bak.
Çokta hırlıyım sanki,
Ali Sarıkayaya gelince
Manavgatın karanlık çocuğu,
Orta sınıf delikanlısı benim yanı başımda,
Yine koptu yine öfkelendi,
Yatağımız yanyana.
Feryat çöktü üçüncü koğuşa,
Namı diğer Allahın oğlu,
Herifin birini doğramış,
Ali öfkelenmez mi!
Bu olaya kudurmaz mı..!
Yine aynı senaryo yollarda,
Arama olacak zulalar patlayacak...
Olan oldu yine sonunda,
Gardiyanlar kapıyı açtı,
Jandarmalar koğuşu bastı.
Don,gömlek yerlerde
Elbiseler yeni yıkanmıştı,
Şimdi çizmelerin altında.
Ama benim doğum günüm,
Dün gibi aklımda;
Şu ikinci koğuşta.

Antalya / Manavgat
29 Ekim 2004
2.koğuş