İkinci Kişi Şiiri - Tahmine Yıldırım

Allahım at içimden ne olur o ikinci kişiyi
yönlendirmesin beni çünkü bazen attırıyor kafamı
işte o zaman hissediyorum kafamdaki o sancıları
kırıyorum o zaman o an etrafımda olan insanları

zaman zaman beni adeta sanki kıskanıyor
güldüğüm zaman içimde hıçkırıklarla ağlıyor
ağladığımda da kahkahalarla gülüyor
ağlamakta gülmekte hiç biri bana ait olmuyor

kendimi bir savcı gibi görüyorum
yargılan ise yine kendim oluyorum
o anda önüme demirden bir duvar örüyorum
savcıyıda yargılananıda sanki adeta seviyorum

bilmemki kendime bu cezayı niye veriyorum
ben bu işin içinden tek başıma çıkamıyorum
o ikinci kişiyi içimden bir türlü atamıyorum
beni esir almasına acaba benmi izin veriyorum