İkinci Kişi Olmak Şiiri - Muzaffer Arslan 2

"Ne olurdu birinci kişi olsam? " dedi yüreğim.
Sonra gerçekler geldi aklıma.
Seni benden aylarca uzaklaştıran gerçekler.
Çetrefil duygular yani!
O, hep kaçtı.
Ben, hep umdum.
Kitaplarım sırdaşım oldu.
Sordum, sordum.
"Hayatım boyunca keşkiler hep sürecek" diyordun.
O son mesajında...
Oysa bilmiyorsun ki beni sana bağlayan
Gözlerin var, bakışın var aklımda
Sevgi dağının kara vedâ ettiğini söylemiştin ya!
Bir bahar akşamında
İşte bu şiiri o karlı dağdan yazıyorum sana
Bir de müjdem var
Dinlersen eğer!
Biliyor musun ey sevgili yâr?
Belki de ağyâr...
Karlı dağdan yazıyorum demiştim ya!
İşte sana karlı dağın hikâyesi:
Ben onulmaz dertlerin sırdaşı
Sevgililerin döktüğü gözyaşıyım yamaçlarında.
Öyle ermez her akıl benim sırrıma.
Bilesin ey dilber-i rânâ.
Sözlerin var, kaçışın var aklımda...
Sırrımda yok olmak gönül işidir.
Efkârım dağ gibidir dumanlarla örülü
Sevdâmın adı meçhûl dualarla örtülü...
Patikaları var gönül dediğim dağın
El olmak korkusuyla yandı kül oldu bağrım.
Basar basmaz bir katran bağrıma bakışların,
Bilesin ki vuslat var, benim serv-i revânım...
Beyazlara büründüğün gün ne kadar da güzeldin.
Herkes de bakar amma seninki çok özeldi.
Yıllar ne çabuk geçti üzülse de yüreğim.
Gittiği her yerde beni sorsun isterim.
Vefasızlık kıskacından sakın nasip almasın.
Güneşe değil ama Ay'a hiç darılmasın.
Çünkü Ay'da vuslat var, âşıklar buluşmada
Benim hassas yüreğim gün geçtikçe yanmada...
Derler ki: "Sevdalılar her dem ölür, her dem yaşarlar"
Ben ölüm peşindeyim yaşamak ona kalsın.
Kaşlarına meftunum dertlerin benim olsun...