İkinci ihanet Şiiri - Halil Çimen

Yaşayamadım çocukluğumu doyasıya
Hiç olmadı oyuncaklarım benim
Kamyonlarım taksilerim
Zil çalmadı ray üstünde trenlerim
Sevende olmadı beni
Ana gibi yar gibi

Hangi mevsimdi bilmem
Biber sürüp te verdiler ağzıma emziği
Tiksindim acılardan kahrettim insanlığa
Parmağımı emdim yedisine kadar
Bilemedim anamın öldüğünü
Yaşım üç müydü dört müydü
Utandım kimseye soramadım
Hep kurşun gibi kaldı içimde
Ana hasreti ana şev katı

İlk dostum bir güvercin yavrusu oldu
Kanadı kırık gönlü buruk
Sardım kanadını sıvazladım gönlünü
Uçalım dedi gök yüzüne
Yem yedirdim ağzımdan su içirdim
Besledim kendi elimle uçurdum
Bir daha gelmedi güvercinim
İlk ihaneti ondan öğrendim
Bir daha sevsem de korkarak sevdim

Vuruldum komşu kızına
İkrar verdik sakız ağacının altında
Şahidimiz üveyikler tırtıllar kumrulardı
Anamın mezarından kına vurduk elimize
Gelinlik güveylik kınasıydı
Öpüşmedik dudak dudağa
Utandık anam dan
İnan ki gülüyordu tabiat halimize
Ön ayakları havada sincaplar
Bizi alkışlıyordu
Kertenkeleler dil çıkarıyordu
Öpüşün diyordu

Öpüştük doyasıya sarılıp yattık
Anamın mezarı başında ilk hazzı tattık
Çocuklarımız oldu al yanaklı sırma saçlı
Birden döndü kaderim tersine
İhanete uğradım
Ve ömür boyu bu ihanetle yaşadım
Ve bir ömür boyu bu ihaneti
Sırtımda taşıdım
Yoruldum tanrım yoruldum
Utanıyorum sırlarımı sayıp dökmeye
Tahammülüm yok bir üçüncü ihaneti çekmeye