İkinci Bahar Şiiri - Veysel Çeliker

Dedim ki…
Bizi, senin şu olmaz olsun
Gururun mahvetti
Her şeyi bilmişliğin,

Kusursuzu isteyişin.
Ya senin…
Ben sustukça yüklenişin
Hala anlamayıp

Ve de konuşsam da dinlemeyip
Mücadele edeceğine pes edip
Hem yargılayıp
Hep şikayet edişin

Bencilmişim ben
Aslında görmeyen duymayan
Hiç acımayan sen…
Bana seni seven bir kalbi bile çok gören

Onu belki giderken götürmeyen
Ama her bir araya gelişimizde
Nerdeyse
Kerpetenle lime lime un ufak eden

Yetmezmiş gibi
Ayaklarının altında ezen
Değil misin sen?
Sen durabilirsin

Duraksamadan ben gideceğim
Ne sen olmadan kendimi
Ne de beni olmayan seni
Düşünmekten vazgeçeceğim

Sen ve ben yok artık
Senden ve benden olanlar
Onlar canımın iki yarısı hep var
Ve olacaklar

Beni istedikleri sürece
Her attığında yüreğim
Sabahları uyandığımda
Gece uykuya daldığımda

Her nefes aldığımda her an aklımda
Ben yalnızlıkların anlaşılamayan adamı
Bir yere kadar gidip duruyordum
Ayağıma takılıyordu

O noktada yüreğim
Görünmez billur bir duvara çarpıyordum
İki boyut arası bunalıyor bunalıyordum.
Bu sefer dokunduğun serçe parmağınla

Geçilmez bildiğin o kalın ve sonsuz duvara
Yüreğim yerine o un ufak oldu yok oldu
Diğer boyut sonsuz bir ufuktu
Orada hiçbir şey konuşmuyor

Aksine istekli suskun
Durdurulamaz coşkun
İkinci baharın çiçek açmış
Gonca gül olmuş

Gelmiş
Sol yanıma dokunmuş
Bakmış
Yürek yokmuş

O aşk olmayınca yok olmuş
Güller günaha bakmış
Günah
Kıp kızıl kor ateş

Raks eden kıvrılıp dönen
Ben aygır
Güller şahlanıp kısrak olmuş…
(09.04.2006)