İkimizin Süreci Şiiri - İlhami Bulut

Aşktan emdiğimiz bu haz; bu kimin ikramı!
Adem’den beri dönüp durduk; bu çevristanı;

Bu pıtraklı diyar kurulmuş: tam bizim için,
Her gün her gün aşık olup; son gün ölmek için.

İnsanı bir insana cezbeden; bu ne cevher,
Felekle birlikte; başımız döner de döner.

Döne döne aşkın girdabında bir hal oldum.
Tutuldu, bülbül gibi dilim; şimdi lal oldum.

Nice sevimiz karıştı ılık iklimlere,
Çok sevda tükettim ama, dökmedim yerlere

Şiir mi olur du! sende ki bu naz olmasa;
Damla damla biriken; yaşlar gözden akmasa.

Bana mı kaldı! kırların karlı, kaplı kışı;
Kime gönderdin, mavi hızmalı son bakışı,

Mehtaplı dalların hışıltılı arasında,
Buluşalım bir akşam; senin doğal raksında

Sökelim şafakları kurşunlanmış yerinden;
Namert olsun kim dönerse, aşkın seferinden

Kopardın; kahkahamı tenimden oldu mu bu?
Ben şairim; dönmem sözümden, benim işim bu!

Tutar çekerim saçlarından; bir daha bir daha! ! !
Çarkıfelek; çark kursun isterse bin sabaha

Bir sürgün yedim; Adem’in bir tek hatasına;
Yeter! bir de sen sürme; yeter Allah aşkına.....